Yine yazımıza ‘Selam duâsı’yla başlamak isteriz, müsâdenizle…

‘Aşk olsun. Aşkınız cemâl olsun. Cemâliniz nûr olsun. Nûrunuz ayn olsun.’

Efendim hikâyemize kaldığımız yerden başlayalım;

“Senin canın ebedi ve dâimî mutlu ve sevinçli kalsın. Fahrı Âlem Muhammed Mustafa aleyhissalâtu vesselam Efendimiz’in pâk olan cânı Allâhu Teâlâ ile mutlu ve sevinçli kaldığı gibi.”

Zâhirde normal bir Müslüman, yüce Allah Teâlâ’nın emir ve yasaklarına uymakla, Râsûlî Zişân Efendimiz aleyhiselâm’ın sünnetlerini yaşamakla, sonra Peygamberlerin vârisleri olan âlimlerin-âriflerin-kâmil mürşidlerin nasihat ve ikazlarına riâyet etmekle iki dünya mes’udu olur. Bu durum, insanların tasavvurlarını dahi aşan bir haldir. Hakikaten İslam olmak ve onun düsturlarını pratik hayâtına koymak, bir insan için en büyük kazançtır. Ancak Âlemlere Rahmet olan Rasûli Ekrem aleyhissalâtu vesselâm’ın vâsıl olduğu nice, sırlı hikmetli özel ve seçkin haller elbette herkeste zâhir olmaz. Herkes kendi hissesine düşen kadarına, nasibince erişir, ötesine geçemez. Bu hususta had bilmek esastır.

“Âşıklar mutluluk kadehini çekip içtikleri zaman, mahbupları onları kendi elleriyle öldürürler.”

‘Âşık, rûhânî aşka, gerçek aşka ulaştığında öyle mes’ud olur, mutluluk deryâsına öyle dalar ki; hakiki dostu onu cefâlara düşürse, belâlara musibetlere düçâr etse bile, aslında kendisinin sabrını yükselttiğini, değerini yücelttiğini bilir. İrfan istemeye devam eder. O durumda mürşidi kendisinin kötü ahlâkını öldürmekte, mânevî şahsiyetine hayat vermektedir. Bu yüzden mes’uddur, bahtiyardır.’ (Abidin Paşa, Mesnevî Şerhi, Sadeleştiren: Mehmet Said Karaçorlu, İst, 2007, s.89)

“Şah o kanı şehvetten ötürü dökmedi, Sen suizannı, kötü düşünceyi, kavgayı, mücâdeleyi bırak.”

Tabibi ilâhî ile şah âdeta iki nehrin birleştiği bir deniz gibi olmuşlardı. Kuyumcuyu şah öldürmedi aslında hekîmî ilâhî öldürdü ama burada ikisinin artık bir olduklarına işâret vardır. Sen de,........

© Merhaba Haber