Daha önceleri, araç kullanmak gibi bir arzum, isteğim, hevesim, ya da, buna dair en ufak bir meylim bile yoktu. Nasıl oldu da aklıma öyle bir anda düşüverdiyse bu fikir, o andan itibaren bundan başka bir şey düşünemez oldum. Belli ki benim için çizilmiş olan rotadaki yolum bir süreliğine bir aracın içinde var olmaktan geçiyordu. Geçecekti...
Şoför koltuğuna oturacak ve o etten kemikten yapılmış olan aracın içinde nefes alacaktım bir vakit. Ezelden tayin edilmiş olan ilahi bir planın dışına çıkılamaz ve çıkmak düşünülemezdi bile zaten.
Gideceğim yerde, tüm bunları basitçe ve kabaca tanımlayan bir deyim kullanılıyordu hatta. Dikkatimi çekerdi. 'Ömür sürmek' diyorlardı hep, o aracın sürüldüğü vakti tanımlamak için. 'Sürmek' kısmı tamam da... Çıkageldikleri yolun başlangıcını unutmuş olmalarına rağmen, aracın henüz(!) içindeyken hiç bir zaman net olarak anımsayamayacakları serüvenlerinin başlangıcını seziyor olmalılardı az çok. Geldikleri yeri... Ki ben de binmek üzere aracın........

© Merhaba Haber