Enikonu 'sert' estiği söylenebilecek olan rüzgarı ve havadaki serinliği çok net hissedebiliyorum hissetmesine ama hiç üşümüyorum yine de; kılım kıpırdamıyor, tüylerim dahi ürpermiyor... Gecenin karanlığı ise, tıpkı bir kedide olduğu gibi, görüşümü daha da keskinleştirmiş gibi sanki; çevremdeki kayalıkların arasında ve kenarında vıraklayan küçük kurbağaların sayılarını bile ayan beyan kesiyor gözlerim, daha ilk ve alelade bir bakışla.

Bu gölü seviyorum...

Aslında iradî bir şekilde hiç gelmediğim ama nasıl oluyorsa kendimi bir anda içinde bulduğum bir mekan burası. Bu sazlıklar, kayalıklar, gece, dolunay ve bu masalsı göl... Yiyip içen, uyuyan ve uyanan, yorulan ve dinlenen envai çeşit canlı var burada. Böcekler, gece kuşları, kurbağalar ve balıklar... Fakat tüm insanlığı temsil etme görevi de bir bana düşmüş gibi, benden başka kimsecikler yok buralarda. Zira 'kimse' kelimesi sadece insanlar için söylenir. Hayvanlar, 'canlılar'dır yalnızca. Öyleyse, "Benden başka kimse yok burada" diyebilir miyim? Diğer tüm o canlıların oradaki tartışmasız varlığına rağmen? Diyebilirim. Benden........

© Merhaba Haber