Hiç kuşku yok ki hayatta dalga geçtiğiniz her şeyin o ya da bu şekilde sizi bulduğunun canlı örneklerinden biri de benim. Yani aslında bizler kendi hayatlarımızın kendi kanıtlayıcıları olarak ters veya düz, hiç fark etmiyor, bu yeryüzünde son nefesimizi verinceye kadar deneyimlerimizi devam ettiriyoruz. Buna da sonrasında hayat diyoruz.

Hikaye şu: Bir şehre gidiyorsunuz ve o şehirde birçok etkinliğe katılıyorsunuz. Ve bir gün önce geldiğiniz otelden bir gün sonra çıkacağınız saati, bu noktada biraz daha ileri çekmek istiyorsunuz. Bu, aslında bardağı taşıran son damla oluyor. Çünkü daha önceki saçma sapan diyaloglarda da işin buraya geleceğini hissetmişsinizdir, biliyorsunuzdur. Ve buna rağmen otelin resepsiyonuna gidip o şehrin sizin için önemli olduğuna dair bir retorikle başlayıp, onların ifadesiz yüzüyle karşılaşırsınız. Daha sonra giderek artan sinirinizi ve ensenizde beliren damarınızı gizlemeye çalışarak, “bakın ben buraya dünyanın en büyük yazarlarından biri olan Dostoyevski’nin Suç ve Ceza adlı romanını konuşmak üzere geldim; konuğum, iş trafiğimden ötürü saat 12’de değil üç gibi çıksam olur mu,” demek durumundasınızdır.

Peki karşınızdaki ekip ne yapar? O ekip öyle bir ekiptir ki, bütün yakın geleceğini sadece paraya yatırmış olan bir otelin paralı turiste açılmış olan bütün odalarını size ve sizin gibilere tek tek kapatmıştır. Ve “ama empati yapın” diye de bir cümle kurmayı ihmal etmezler!. Şimdi bu cümle aslında sizin, sizin cenahın yıllarca kullanmış olduğu bir cümledir. Ve empati yapmayı size karşınızdaki bozkırda biteviye bir kaya ya da suyu ve bereketi ruhumdan çekilmiş sıra dağlar görünümlü adam, ne kadar sesinizi duyurmaya çalışırsanız çalışın, sürekli olarak sesinizin geri yankılandığı adam, erkek, maço, paragöz, patronunun sürekli olarak ağzının içine bakan, hatta oraya düşmüş olan ve herkesi bu uğurda satabilecek olan küçük adamın tekidir. Üstelik onun........

© Medyascope