Dünyada kaç ülke var ki 100 sene öncesine takılı kalarak günü yaşamaya, geleceği planlamaya çalışsın? PKK silahları bıraktı, örgütü tasfiye edeceğini deklare etti. Ama her meseleye her daim çözümsüzlük perspektifinden bakan tuzu kuru-ağzı dolu kesim hemen veryansına başladı; Lozan’a takılmışlar. O vakit soralım hangi Lozan’a? Birinci Lozan’a mı yoksa ikinci Lozan’a mı? Tapu olan hangisi? Tapuyu delik deşik eden hangisi? Devletimizin yegâne tapusu vardır; o da milletimizin bu topraklardaki 1000 yıllık varlığıdır. Lozan ise bin yıldan beri binlercesini imzaladığımız anlaşmalardan sadece bir tanesidir, hepsi bu.

Meselemiz PKK ile, sınırlarımız ise Lozan ile sınırlı değildir. Ve hatta PKK’nın silah bırakması alacağımız yolun, aşacağımız engellerin ve çözeceğimiz sorunların yanında devede kulak. Mesele artık PKK’ya silah bıraktırmak değil; Ankara-Kobani-Erbil üçgeninde “silahları” aynı tarafa doğrultmaktır. Yani sığ ve çiğ tartışmalarla kaybedecek vaktimiz yok. Yeni bir çağın eşiğindeyiz. Ne devleti ne milleti ne de yurttaşı 100 yıl öncesinin reel politiği ile yaşamaya zorlayamazsınız. Zorlarsanız ne mi olur? 100 yıl önce olan olur; zamanın gereklerini yerine getirememenin bedeli ağır olur.

Lozan’a dönecek olursak; geçici olarak İtalyanlara bırakılan on iki ada üzerindeki haklarımızdan feragat ettiğimiz, geçici olarak İngilizlere bırakılan Kıbrıs’ın ilhakına boyun eğdiğimiz, hali hazırda zaten bizim olan Musul vilayetini terke mecbur bırakıldığımız ve Misak-ı Milli sınırları içinde vatan bir bütündür bölünemez şiarını çiğnetmek zorunda kaldığımız Lozan mı bizim tapumuz? Peki tüm bu hususlarda belirli bir direnç gösterdiğimiz ve bu dirençten dolayı yarıda kesilen 1.Lozan görüşmeleri ile anlaşmayı kabul ettiğimiz 2.Lozan görüşmeleri arasında ne oldu? Ayrıca madem tapumuz Lozan, madem ona dokunmak parçalamak vatanı; o vakit Montrö Boğazlar Sözleşmesi ile 1936’da ve Hatay’ın ana vatana katıldığı 1939’da Lozan’ı aşan bizzat Atatürk ve Türkiye Cumhuriyet değil mi?

Lozan ne bir........

© Medyascope