Gürkan Çakıroğlu “Duvara yazı, Türk’e ağıt” başlıklı yazısında Türkiye’nin tarihsel yüklerini, iç çatışmalarını ve kimlik bunalımını derin bir sorgulamayla ele aldı. Milliyetçilikten İslamcılığa, devlet geleneğinden bireysel vicdana uzanan çizgide; toplumu parçalayan duvarları, ironik bir dille ve kültürel göndermelerle anlatıldı.

Troyalılar’ın çabaları gibi çabalarımız. Barbarları bekliyor her halimiz ve neden doğruları söylemekle yetinmiyor da illa kin besliyor yalancılara kalbimiz. Geçmişimiz peşimizi bırakmıyor, parçalanma paranoyası gölgemiz gibi takip ediyor bizi. Halbuki korkmamıza gerek yok, onları ruhumuzda taşımadıkça ya da ruhumuz onları çıkarmadıkça karşımıza. Alışılmışı çiğnemeden, dar kalıpların ötesine geçmeden zor. Bilemedim, Kavafis mi yoksa Akif mi milli şairimiz?

İşçilere söven sosyal demokratlarımız, dindarlara zulmeden İslamcılarımız ve milleti bölmeye azmetmiş milliyetçilerimiz var bizim. Dünyanın beşten büyük olduğunu iddia eden ama kendi ülkesini tek adama mahkûm eden bir Reis’imiz var bizim. Tersine dünya. Türküz ama Türk’ten başka düşmanımız yok bizim. Ne mutlu Türk’üm diyene değil mi?

Sokak özgürlüktür, özgürlük sokaktadır. Gaius atını senatör yapar; Reis nice eşeğe altın semer vurup saraya soytarı yapar. Tabure seyislerinden Ankara’da da çokça var. Yeşilçam tadında hikâyeler bunlar. Size çayı demlenmeden içireceğim diyor Başkan. Canı sağ olsun. Her yıla bir kitap diye inat ettim diyor. Dayatıyor kendini kendine. Tıpkı partisi gibi. Lakin Kürtlük direnmekten ileri gelmiyor muydu?

Devşirmeler değildi bizi ayakta tutan, dervişlerdi. İskân politikası değildi kök salmamızı sağlayan; uzlaşma arzusu, bağdaştırma becerisiydi. Nadiren ahlakçı, genellikle pragmatistti Türk. Türk, dini her zaman devletin hizmetine sunmuş. Diyanet’in varlığı da icraatlarının sakatlığa da hep bundan. Türk ezim ezim eziliyor........

© Medyascope