Doğan Duru’nun solo yolculuğu, her albümde farklı bir evrenin kapısını aralıyor. Epoch bir kimlik manifestosuyken, Kafesine Uçan Kuş sessiz ve derin bir iç yolculuğun kaydıydı. Climax ise bu yolculuğun en sarsıcı durağı gibi. Ne Epoch’un başkaldırısı, ne Kafesine Uçan Kuş’un içe kapanışı..

Climax, ikisinin arasında duran bir eşik gibi, dağınık, kırılgan ama dinledikçe su gibi akan ve yolunu bulan bir albüm.

Zaman, Doğan Duru’nun müziğinde hep görünmeyen bir karakterdi. Climax’te ise bu karakter başrole çıkmış. Albüm, duygusal bir çizgiden çok zamansal bir akış üzerine kurulmuş gibi. Şarkılar bir hikâyeyi anlatmak yerine, anların arasında dolaşıyor hissi yaratıyor. Her parça, günün farklı bir saatine aitmiş gibi, kiminde........

© Medyafaresi