Ülke yangın yerine dönmüşken yap-ay bir iki hususa takıldık kaldık.

Neymiş efendim doksan yaşındaki dedeye elini öptürmüş.

Doğru, asla ve kata etik değil.

Neymiş efendim iktidarın küçük ortağının başkanı hasta yatağından sağa sola telefon açarak, sanki karar sahibi kendisiymiş gibi çözülme sürecini yönetiyormuş.

Neymiş efendim bir il belediye başkanı kendi partili arkadaşını güvenli bulmamış olmalı ki, vekâleti kendi partisinden birine bırakmamış.

Oysa içinde bulunduğumuz hafta Türkiye Cumhuriyetimiz için sıradan olmayan, ülkenin kurtuluş ve kuruluş harcını oluşturduğu için tarihe altın harflerle geçen, Çanakkale Zaferi’nin yıl dönümünü kapsamakla kalmıyor, İstiklâl Marşımızın kabul edilişinin yıl dönümünü de bağrında taşıyor.

Sözde şehitlik ve gazilik mertebelerini dillerine pelesenk edenlerin ne sesi çıkıyor ne soluğu.

Atatürk’ün bizzat kurduğu Diyanet İşleri Başkanlığı, kurucusu olan Gazi Paşa’nın adını anmaktan korkuyor.

Milli Eğitim Bakanlığı deyince akla gelen onlarca sorunun içinden çıkmak, o sorulara yanıt vermek mümkün de, olası da değil.

Bakınız milli eğitim bakanlığı şu günlerde ne yap(m)ıyor?

Öncelikle bakanlık okulları kendi haline bırakmış durumda.

Örneğin öğrencilerin okula devamını sağlayamıyor. Okul terki aldı başını gitti.

Bunu gören milli eğitim bakanlığı Şanlıurfa Valiliği kanalıyla öğrenci devamsızlığına önlem olarak “ceza” vermeyi öngördü.

Bunun için, 222 Sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanununun, yıllardır uygulamadığı 56. Maddesini oluşturan şu........

© Medya Siyaset