Baştan söyleyeyim mi, başlığı okuyunca bu yazıyı CHP üyesi, yöneticisi, yandaşı, taraftarı, seçmeni, ideloğu, kalemi, sempatizanı veya düşmanı filan olduğum için yazdığımı düşünmeyiniz.

Biliniz ki, bunların hiç biri değilim.

Kimseyle duygusalda bağım bağlantım yok. Kimseyi aklama, karalama; kimseyi aşağılama, (d)övme gayesi taşımıyorum.

Muradım nesnel bir bakış açısıyla tespitlerde bulunup tarihe not düşmek.

Başlayalım.

Ülke sorunları, ekonomi, eğitim, sağlık, dış politika, işçi hakları, sosyal devlet, derin yoksulluk, küresel dünya, yapay zeka, anayasa, demokrasi, liyakat gibi hayati konuları tartışması gereken CHP‘nin son günlerde bizzat kendisi tartışılıyor.

Şu günlerde iktidar alternatifi ve adayı olarak program, proje, kadro, reform hareketi, eylem planı hazırlaması gereken CHP içinde kaynadığını kazanın altına odun atmakla meşgul.

Vay efendim butlan.

Yok kayyum.

Olmadı şaibe.

Yolsuzluk.

Hırsızlık.

Rüşvet.

Kimse, özellikle KK duymasın ama bunların hiç biri doğru değil, süreç yasal olarak tanımlansa bile akılcı değil.

Çünkü iddiaların şüphelileri konumundaki CHP’liler bunları yapacak kadar becerikli değildir. Zira o kadar becerikli olsalar iktidar olurlar.

Maksat kısa vadede CHP‘yi bölüp parçalayarak uzun vadede fiili olarak olmasa bile en azından halk nezdinde mahkum etmek, yok etmek.

Olur mu, oldu bile!

Neden?

Sol siyasal anlayışta, gelenekte idelojik tartışmalar diyalektik bir realitedir. Fikir ayrılıkları, çatışmalar, kavgalar, ayrılıklar yaşanır mı? Yaşanır.

Örneğin Ecevit‘in 12 Eylül sonrası CHP‘ye dönmeyip DSP‘yi kurması bir anlamda ideolojik bir ayrılıktı.

Sosyal demokrasi yerine demokratik sol demesi bile başlı başına ele alınması gereken bir husustur.

İnançlara saygılı laiklik, yerli ve ulusal sol, kürt sorunu gibi alanlardaki ayrışmalar tezimi destekler nitelikteki güçlü yaklaşımlardır.

Şimdi CHP içinde yer alan tartışmanın ana nedeni ideolojik ayrışma değil, hizipçiliktir.

Mesele tamamen şahsidir. Biri ben Piro Kemal‘i seviyorum derken diğeri........

© Medya Siyaset