Düşünün…

Çocuksunuz. Gazze’de doğmuşsunuz. Dünyanız ; yıkık binalar, İsrail ambargosunun getirdiği sefalet, açlık, yokluk, kan, göz yaşı… Ölümler normaliniz olmuş. Sağınızda solunuzda gördüğünüz cesetlerin yanında yöresinde çocukluğun getirdiği refleksle oyun oynayabilmek normaliniz olmuş. Babanız birkaç gün önce ki bombalamada ölmüş ama siz ne olduğunu idrak edemeden devam etmek durumundasınız. Dedim ya normaliniz olmuş. Kardeşleriniz kaybolmuş ama sizin bunların üzerine yapacak birşeyiniz yok. Dediğim gibi hem normaliniz olmuş hem de ÇOCUKSUNUZ. Anneniz mesela, o kalmış yanınızda ama per perişan halde. Bildiğiniz yaşayan ölü. Emperyal bir canavar tıkmış sizi bir sınır hattına, adeta kökünüz kurusun istiyor. Dediğim gibi çocuksunuz bunu idrak edemezsiniz. Ama normali bu sanıyorsunuz nereden bileceksiniz ki? Keleşin gölgesinde, bombalar tepesinde, ölüm zaten her an kapıyı ha çaldı ha çalacak derken yaşayan bir çocuksunuz işte. Gazzeli. Sonra bir ses, sanki kıyamet kopmuş. Normaliniz ama çocuksunuz ya korkarsınız haliyle, dört saniye sürmüş zaten korkmaya bile vakit yok, sadece bir karartı var. Ebedi bir karartı. Sonrası ? Sonrası yok işte. Kalan üç beş uzuv paramparça. İşte bitti hikaye. Gazzede bir çocuğun, sonu ölümle biten normali.

Haydi yine düşünün. Bugün empati günü. Yine çocuksunuz. Bu........

© Medya Siyaset