Ciğerlerim toz dolu
Paramparça kemiklerim
Ağzımda çimento
Çamur karışımı bir tat;
Kulaklarımda ateş saçan çığlıklar…

Kimse var mı?
Dışarıda çocuklarım
Annem, babam;
Kardeş, komşularım nerede?

Nerede?
Çocuklarımın gülüşlerindeki gözlerim?
Güneşli günlerim;
Umutlarım, sevinçlerim?

Kapadım göğün örtüsünü
Güneş de öldü
Yenildim!
Örtün üstümü…

Acıyı anlatmak zordur. Onu ne kadar etkili anlatmaya çalışırsanız çalışın yaşayanların hissettiklerini üçüncü kişilere aktaramazsınız.

Dün 6 Şubat’tı. Sabaha karşı 04.17’de gerçekleşen Kahramanmaraş merkezli depremin ikinci yıl dönümü. 11 Şehir yıkıldı. 7,7 ile ve arkasından 13.24’de ikinci deprem 7,6 ile sallandı şehirler… Resmi açıklama iki depremde 53 bin 537 yurttaşımızın hayatını kaybettiği yönündeydi. Kayıplarını aramaya devam eden aileler ellerinde çocuklarının, kaybolan yakınlarının fotoğraflarıyla aramaya devam ediyorlardı. Onların yürek yangını daha başkaydı. Gidecekleri bir mezar bile yoktu.

Yine aynı sözleri duyduk. Deprem değil binalar öldürdü. Binalar öldürdü çünkü hiç bitmeyen imar aflarının bedeli ağırdı.

İktidar da muhalefet de deprem bölgesindeydi. İktidarın gideceği bölge yolları makyajlandı, asfalt döküldü. Yurttaş halen konteynırlarda, hatta çadırlarda olanlar dahi varken; çamurun içinde........

© Medya Siyaset