İnsan doğanın, bitkilerin, meyvelerin kabuğunda gizlenen anlamlardan, tatların ötesine uzanan simgelere; hayatın çekirdeğinde saklı felsefeden, doğanın özüne sinmiş bilgeliklere ve insanlığın ruhuna dokunan, bir toplumun aynası olan mecazların derin gücüne doğru bir düşünce yolculuğu yapan biridir.

Hayat, doğanın içinden geçen ince bir ışıktır bazen; kayalara çarpıp yön değiştirir, suya yansır, gölgelere dokunur. Benim için bu ışığın geçip iz bıraktığı meyveler var: kavun, karpuz, nar ve elma. Ama benim zihnimde bu meyveler, düşüncelerimin yapısını, duygularımın derinliğini ve davranışlarımın çoğulluğunu anlatır. Meyveler kabukludur.

Çünkü kabuk, insanın hayata karşı aldığı pozdur. Gülümsemeler, suskunluklar, unvanlar, imajlar… Hepsi birer dış yüzeydir; insanı dış etkilerden korur ama çoğu zaman özünü saklar. Gürültülüdür kabuk; parıldar, dikkat çeker ama gerçek olanı gizler. İçsel sessizliğin üstüne çekilmiş renkli bir perde gibidir. Oysa insanın özü, derinliği, niyeti çekirdektedir. Orası saklıdır, savunmasızdır, sessizdir; ama bir o kadar da gerçektir.

Kabukla tanınır insan, çekirdekle anlaşılır. Kabuk geçicidir, mevsimliktir; çekirdek ise köklüdür, kalıcıdır. Kabuk toplum içindir; çekirdek yalnızlığın, içsel yolculuğun alanıdır. Kim olduğumuzu değil, ne yaşadığımızı ve bu deneyimlerin bizi nasıl dönüştürdüğünü gösterir.

Bu anlayışla baktığımda, meyveler bana sadece tat değil, anlam taşır. Onlar, düşüncelerimin ve duygularımın sembolleridir. Kavun, karpuz, elma ve nar … Her biri insanı anlamak için birer anahtardır.

Kavunu düşündüğünüz zaman. Düşünceler gibi çekirdekleri merkezden doğar. Bütün çekirdekleri, bir merkezde düzenli çekirdekler, düşünce de hakikate ulaşmak için bir merkez yer alır. Bu, Platon’un idealar dünyasına benzer: dış görünüşün ötesindeki gerçekliğe varma çabasıdır. Tasavvufta bu, tevhid inancında, dinlerde beraber bir olma düşüncesinde saklı olan:........

© Medya Günlüğü