İnsan, varoluşunun en eski dönemlerinden bu yana beklentileriyle biçimlenmiştir.

Mağara insanı için yaşam, doğrudan deneyimlenen bir “şimdi”nin içinde akardı. Açlık, sadece açlıktı; tehlike, sadece tehlikeydi. Hayat, çözülmesi gereken bir bilmece değil, içinden geçilen bir akıştı. Aç kaldığında ava çıkar, doyduğunda huzur bulurdu; yırtıcı bir hayvanla karşılaştığında korku hissi onu kaçmaya ya da savaşmaya yönlendirirdi, tehlike geçtiğinde kaygı da onunla birlikte sönüp giderdi. Ne geçmişin yükü ne de geleceğin endişesi zihnini işgal ederdi.

Oysa modern insan, doğrudan yaşamak yerine sürekli düşünmeye, olasılıklar üretmeye başladı. Artık açlık yalnızca bedenin değil, zihnin de bir açlığına dönüştü; tehlike, dış dünyadan iç dünyaya taşındı. Barınmak, bir mağara bulmaktan çıkıp güvenlik, statü ve kimlik arayışına dönüştü. Artık açlık yalnızca bedenin değil, zihnin de açlığına dönüştü; tehlike, dış dünyadan iç dünyanın karanlık köşelerine taşındı. Barınmak, bir mağara bulmaktan çıkıp güvenlik, statü ve kimlik arayışına dönüştü.

Ateşin yerini teknoloji aldı, fakat insan ateşten vazgeçmedi. Ona karşı bir bağlılık geliştirdi. Çünkü ateş, yalnızca ısı değil, aynı zamanda varoluşun simgesiydi; bugün o ateş ekranların ışığında, makinelerin sesinde yanıyor. İnsan ısınmaktan çok, o ışığın içinde var olmayı ister oldu. Mağara duvarındaki gölgeler büyüdü, biçim değiştirdi; insan artık gerçek tehlikelerle değil, kendi zihninin yarattığı olasılıklarla savaşıyor.

Böylece beklentiler, insanın kaderini yazan görünmez bir el hâline geldi. Tarım Devrimi insanlık tarihinin en büyük dönüm noktalarından biriydi. İnsan, toprağı ekip biçmeyi öğrenerek doğayı kendi hizmetine sunduğunu düşündü, fakat aslında kendisini toprağa bağımlı kıldı. Buğday, arpa, mısır, darı ve patates gibi birkaç bitki türünü evcilleştirerek beslenme sorununu çözdü, ancak bu süreçte özgürlüğünü kaybetti. Ateş, ısı ışık , tarım onu hayatta........

© Medya Günlüğü