Dış politika ve iç siyasetin iç içe geçtiği, kimin elinin kimin cebinde olduğunun belli olmadığı tuhaf bir haftayı geride bıraktık. Pazar sabahı, henüz gazetelerde okunası bir şeyler ararken karşımıza yine Mehmet Uçum’un yazısı, İmralı dedikoduları ve Ankara’nın yönetemediği bir süreç çıkıyor.

Geçen hafta, “Hüseyin Yayman heyette miydi, değil miydi?” tartışmalarıyla vakit kaybettik. Yayman’ın “Röntgene gidiyorum” diyerek konuyu geçiştirmeye çalışması, aslında sürecin ne kadar amatörce ve dağınık yönetildiğinin bir ispatıydı. Ortaya çıkan tablo şu: Cumhur İttifakı ve komisyonun başındaki isimler, İmralı ziyaretini sanki utanılacak, mahcup olunacak bir işmiş gibi gizleme gayretine girdiler. Oysa bu ziyaret oylanmış, kamuoyuna duyurulmuştu. Peki, bu gizem neden?

İmralı’da ne konuşulduğunu kimden öğrendik?

Burada bir hakkı teslim etmek gerekir. Mezopotamya Haber Ajansı’na ve DEM Parti Milletvekili Gülistan Kılıç Koçyiğit’e, bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak teşekkür ediyorum. Neden mi? Çünkü devletin ve iktidar vekillerinin “devlet sırrı” gibi saklamaya çalıştığı, iki çift laf etmekten imtina ettiği görüşmenin detaylarını, oturma düzeninden Öcalan’ın jestlerine kadar onlardan öğrendik.

Ancak Gülistan Hanım’ın aktardıkları madalyonun öteki yüzünü, yani devletin bu işe ne kadar hazırlıksız olduğunu da gözler önüne serdi. Heyetteki diğer iki ismin; biri akademisyen kimliğiyle Kürt sorunu çalışmış Hüseyin Yayman, diğeri MHP’li üye… Acaba Öcalan’ın anlattıklarını ne kadar anladılar?

Öcalan içeride 2000 yılından beri geliştirdiği “Demokratik Konfederalizm”, “Üçüncü Yol”, “Eşbaşkanlık” gibi teorik çözümlemelerden, Hamidiye Alayları’ndan, ümmet kavramından bahsederken; bizim heyetin aklındaki soru şuydu: “Suriye’deki petrol gelirleri ne olacak?”

Açıkça ifade edeyim; bu tam anlamıyla bir komedidir. Suriye’de silahlar bırakılmış, entegrasyon sağlanmış, her şey bitmiş de sıra petrol gelirinin paylaşımına mı gelmiş? Bu soru, heyetin Öcalan’ın literatürüne,........

© Medya Günlüğü