İlk kadrolarin imtihani ve Kurucu Ruhun yorgun ve Sessiz Çığlığı

Bir parti kurulur…
Kökleri bir hayalin toprağına gömülür. O hayal, adaletin gölgesinde filizlenir; eşitliğin, vicdanın, merhametin ışığıyla beslenir.
İlk kadrolar bir araya geldiğinde ortada ne makam ne mevki vardır. Yürek vardır, inanç vardır, bir de insanı insana yaklaştıran o temiz heyecan…
İşte o anlarda siyaset, kirlenmemiş bir su gibi berraktır. İdeallerin diliyle konuşulur, fedakârlığın sesi duyulur. Herkes “ülke” der, “millet” der, “insanlık” der.
Evet!Bir hareketin, bir partinin, bir idealin doğuş anı daima heyecanla, umutla, saf bir inançla başlar. Her şeyin yeni olduğu, her sözün yürekten çıktığı, her adımın geleceğe dair bir iz taşıdığı o ilk günler...
İşte o günlerde bir avuç insan, toplumun vicdanı olmayı, haksızlığa karşı dik durmayı, adaletin, eşitliğin ve evrensel insanlık değerlerinin temsilcisi olmayı hedefler.
O kadro, ülkesinin tarihine not düşecek bir iz bırakma cesaretiyle yola çıkar.
Kiminin hayali ülkesinin kalkınması, kimininki mazlumun hakkını savunmak, kimininki de sistemin çürümüş duvarlarına yeni bir pencere açmaktır.
Kısacası; hepsinin ortak noktası idealist bir ruhtur.
Fakat İktidar kapısı aralandığında, o kutsal idealleri paylaşmayan ama o idealleri kullanmak isteyen bir kitle peyda olur. Çıkarcılar, fırsatçılar, günü kurtaranlar, makamın gölgesine sığınanlar…
Birden idealist kadroların arasına sinsice sızarlar. Üstelik öyle ustaca bir kamuflajla gelirler ki, kendilerini en dürüst, en inançlı, en samimi kişi gibi gösterirler.
Topluma, ülkeye, insanlığa değil; kendi cebine, kendi geleceğine, kendi küçük dünyasına çalışır ama bunu öyle bir ambalaja sarar ki, çoğu zaman gerçeği ayırt etmek bile zorlaşır.
Ve Sürekli hareket........

© Mardin Life