Odanın ılık havası içinde kıldığı sabah namazını eda edip, duasını yüzüne sürdü, kırışmış elleriyle secdeyi katlayıp, koltuğun kenarına koydu. Yavaş adımlarla mutfağa yöneldi. Rutini hiç şaşmazdı ki. Ocağa çaydanlıkla su koydu ve ocağın penceresinden dışarı baktı. Güzel bir bahar havası kokuyordu dışarısı. Tomurcuklanan ağacın yapraklarını kısık gözlerle süzdü. “şükür” dedi. “verdiğin her nimete Yarab.” Dinçti yaşına rağmen. Kim derdi ki yetmiş sekiz yaşında. Yüzünde yaşanmışlığın izleri olabilirdi ama mihrap yerindeydi. Dik yürüyor ve kendine bakıyordu. Yalnız yaşıyor olabilirdi ama komşularıyla öyle dostluk kurmuştu ki pekte yalnız kalmıyordu.Fokurdayan çaydanlığın sesine doğru baktı. Kırmızı kupayı aldı ve kendine bir sütlü neskafe yaptı. Ocağı kapatıp, balkon kapısını açtı. Taş kenarlığa kupayı koydu, tekrar mutfağa girip sigarasını ve çakmağını aldı. Oturdu güneşten rengi solmuş, cilası silik sandalyesine. Bir yudum kahveyle bir de sigarasını yaktı. Etrafı şöyle bir süzdü. Erken saatlerdi, işe giden birkaç insanı gördü. Sokak pek kalabalık ve çok kullanılan bir büyük sokak değildi.Vücut........

© Maraş Gündem