Yıl 1979, kahvaltıda yerli patlıcandan söğürme yediğimize göre güz ayları olmalı. Meslekte ilk aylarım. Maraş Merkezdeyim.

İnsanların o vakitler sebeplerini bir türlü bilmediği, ama yıllar sonra gazetelerden öğrendiğimize göre Abd organizeli, Hafız Esad’ın gizli servisinin "Ben yaptım!" diye itiraf ettiği, talihsiz Maraş olayları, fiziksel olarak söndürülmüş ancak; gönüllerdeki toplumsal yangın ve onun dumanları devam ediyor. Herkesin ötekini vicdanında yargıladığı puslu bir dönem..

Rahmetli nnem ve küçük kardeşimle birlikte Orman Bölge Müdürlüğü civarında mütevazı bir evdeyiz. Geceyle gündüzün buluştuğu vakit saat dört, beş gibi. Annemin başucumda "kapı çalınıyor !" dediğini işittim. Yataktan doğrulduğumda hem zil sesini, hem de demir kapının yumruklandığını duydum. "Hayırdır inşallah !" diyerek uyku sersemliğiyle, annemle birlikte merdiven başına yönelmiştik.

"Aç !" dedi annem, yukarıdaki düğmeye bastım ve kapı açıldığında, alaca karanlıkta üç kişi; biri kısa, diğeri orta, öteki bayağı uzun. "Veteriner siz misiniz beyim?" dedi kısa olanı, uyku mahmurluğum ve tereddütlü bakışlarımla "evet !" dedim.

"Sizi zor bulduk, ben kendim de ziraat teknisyeniyim meslektaşız, düvemiz doğuramıyor ! gelebilir misin beyim ?" diye sordu.

"Nerede?" diye sorduğumda da "Çiğli !" dedi. Uyku sersemliğimi ve endişeli halimi anlamış olsa gerek ki, elini arka cebine attı ve alaca karanlıkta parlayan kocaman silahını bana uzatarak;

"Beyim bir endişen varsa silah sende dursun " dedi. Korkusuz Cumhuriyet kadını anacığımla göz göze geldik,

"Git! Bu adamlardan zarar gelmez !" der gibiydi. Kendimi toparladım,

"Koy o silahı yerine! Tereddüt falan yok. Uyku sersemliği sadece, bekleyin geliyorum " dedim. Giyindim, hazırlığımı tamamladım, anamın gururlu bakışlarıyla kimsenin mecbur kalmadıkça geceleri sokağa çıkmadığı bir dönemde sabahın alaca karanlığında Çiğli’ye doğru hareket ettik.

Yolda ben hayvanın durumunu öğrenmeye yönelik sorular sorunca, uzun boylu, iri kemikli, küskün bıyıklı yağız aşiret........

© Maraş Gündem