Bir kere tutuştu mu ateş , ne varsa yakıp yok etmeden küle dönmez. Ateş düştüğü gönülde öyle kolay sönmez.

“Ateş düştüğü yeri yakıyor”du, düştüğü yeri yakıyordu da ateş, düştüğü yerde yanarak küle dönmüyor, ateş düştüğü yerde hiç sönmüyordu. Öyle uzun geçiyordu ki yanarak geçen günler.

Yakma ateş, dermanım kalmadı artık demek istese de insan, daha ne kaldı ki geride yakıp yok edeceğin demek istese de biran, o sözü hiç kâr etmiyordu gönlündeki ateşe.

Zaman, diyordu ateş, bir zaman daha seninle olmak zorundayız. O bir emir kuluydu.

Bazen yavrusu elinden gidenin yüreğine düşüyordu en harlısından, bazen hastalıkla, bedene musallat oluyordu en korlusundan, bazen de kavuşamayan sevgililerin sevgiyle çarpan yüreklerini adeta yakıp kavuruyordu, o kadar çok sebep vardı ki yanmak........

© Maraş Gündem