Edep bir tâc imiş nûr-ı Hudâ'dan,

Giy ol tacı emîn ol her belâdan…

Bir insanda olmazsa edep ne eylesin ona medrese mektep,

Okusa alim olsa yine merkep yine merkep.

Vehasılı illâ edep illâ edep...demişler. Pek doğru söylemişler. Kul baştan başa edep timsali, kulun bütün amelleri de edep süsüyle çerçeveli olmalı.

Ya günahlar? Af Allah’ım af!..Kulun işlediği her günah edepsizliğinden değil midir?

Her an Rabbinin huzurunda olduğu bilinciyle yaşayan bir kul her hal üzere Rabbine layık olma gayretinde olur. Kimseler görmüyor diyerek işleyeceği günahı, Rabbim her an beni gördüğü gibi şu anda görüyor ve melekler sağımda solumda kayıt tutuyor diyerek geri durur.

Edebli olma gayreti günahlarla araya haya perdesinin çekilmesini sağlar ve kulu günahlardan alıkoyar.

Şeytan Rabbine edepsizlik eyledi, Rabbinin huzurundan kovuldu. Ve kendine her an her dakika arkadaş arayıp durmakta. Rab dost olarak yeterken kula, kul niye bulaşır edepsiz şeytana.

Osmanlı ecdadımız Allah’tan her an edebli olmayı dilerler, her an O’nun huzurunda olduklarını kendilerine “Edep ya Hu!”adlı baş ucu evhalarını asarak hatırlatırlar ve ikazda bulunurlarmış.

Hz. Mevlana buyurur; “Kalbim, ‘İman nedir?’ diye aklıma sordu. Aklımda, kalbimin kulağına, ‘İman, edepten ibarettir,’ diye fısıldadı.”

Edep diyince Hz. Osman(r.a) gelir ilk akla. Efendimiz (sav)\'in "Ashabım arasında bana........

© Maraş Gündem