Derler ki; göz, ruhun dünyaya açılan kapısıdır. Peki siz hiç bir gözün içine, gerçekten içine bakmayı denediniz mi? Bakarken sadece görüntüyü değil, oradaki sessiz fısıltıyı, içsel yankıyı,kırılganlığı ve umudu duymayı? Çünkü göz bakar ama ruh görür. İnsanın gözüyle gördüğü her şey, ruhuna dokunur. Bu yüzden çevremizi saran her söz, her tavır, her davranış aslında iç dünyamıza yön verir. O zaman sormak gerekir: Ruhumuzu ne ile besliyoruz? Ne izliyor, ne dinliyor, ne duyuyoruz? Ve daha da önemlisi:

Biz çocuklarımıza ne gösteriyoruz?

Hangi sözü bırakıyoruz gözlerinde?

Hangi duyguyu yüklüyoruz bakışlarına?

İşte tam burada başlar eğitim. Okuldan önce evde, sıralardan önce sofrada, kitaplardan önce gözlerde. Bir çocuğun ilk öğretmeni annesidir. Annenin gözünde sevgiyi, huzuru, ilgiyi bulan çocuk, hayata güvenle bakar. Anne sevgisiyle beslenenbir ruh, kolay kolay yıkılmaz. Aile, bir çocuğun ruhsal gözlüğüdür. Nasıl bakacağını, neyi nasıl göreceğini aile öğretir. Eğer çocuk, annesinin gözünde hep yorgunluk, ilgisizlik, telaş görüyorsa, kendine bakmayı da, başkasına bakmayı da öğrenemez. Oysa bizler, çocuklarımıza........

© Maarifin Sesi