Υπάρχουν σκηνοθέτες που δημιουργούν ταινίες και υπάρχουν σκηνοθέτες που δημιουργούν κόσμους. Ο David Lynch ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Από το “Eraserhead” έως το “Mulholland Drive” και το “Twin Peaks,” ο Lynch μας ταξίδεψε σε παράξενες, ατμοσφαιρικές διαστάσεις που ταλαντεύονται ανάμεσα στο οικείο και το εφιαλτικό και μας έδειξε πως το σκοτάδι δεν είναι απλώς απειλητικό. Είναι γοητευτικό. Μας τραβάει μέσα του όπως η μαύρη τρύπα τραβάει το φως, μας καλεί να κοιτάξουμε πιο βαθιά, να δούμε το μυστήριο και την ομορφιά που κρύβονται στις σκιές.

Πώς τα καταφέρνει; Ίσως είναι οι εικόνες που μοιάζουν με πίνακες του Edward Hopper που ξαφνικά παίρνουν ζωή. Ίσως είναι οι χαρακτήρες που φέρνουν στην επιφάνεια τις πιο μύχιες ανθρώπινες επιθυμίες και φόβους. Ίσως πάλι είναι το αξεπέραστο soundtrack, που πάντα συνοδεύει τις ταινίες του, βυθίζοντάς μας ακόμα πιο βαθιά στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα που χτίζει με τόση μαεστρία.

Ο Lynch δεν μας προσφέρει εύκολες απαντήσεις. Αντιθέτως, μας προσκαλεί να αναζητήσουμε το άγνωστο, το ανείπωτο: είναι αυτός που μας έμαθε ότι το παράξενο δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε ως κομμάτι της κόσμου μας. Ή των κόσμων μας…

Ποιος σκότωσε την Laura Palmer; Το ερώτημα που συγκλόνισε τον κόσμο όταν κυκλοφόρησε το “Twin Peaks” παραμένει ένα από τα πιο δυνατά παραδείγματα της αμφισημίας που χαρακτηρίζει τον David Lynch.Ταινιών του δεν είναι “εύκολες”, δεν ακολουθούν τις συμβατικές δομές αφήγησης, ούτε προσφέρουν σαφείς εξηγήσεις. μα είναι γεμάτες σύμβολα που........

© Kouti Pandoras