Η βία είναι παντού γύρω μας, απλώνεται σαν σκιά στις πόλεις, στα χωριά, στις οικογένειες, εισβάλλει σε παιδικά δωμάτια και σχολικές αυλές. Δεν χρειάζεται φωνές για να υπάρξει, μπορεί να ζει και μέσα στη σιωπή, σε ένα σφιγμένο χέρι, ένα βλέμμα γεμάτο φόβο, ένα σβησμένο χαμόγελο. Και τα παιδιά μαθαίνουν να σωπαίνουν, να κρύβονται, να μην ενοχλούν, αφού κανείς δεν τους είπε πως έχουν φωνή. Κι αν τους το είπε, μετά έκανε πως δεν την άκουγε.

Η βία δεν κάνει πάντα θόρυβο, δεν είναι πάντα ένα χαστούκι. Πολλές φορές είναι ένα κοφτερό σχόλιο, μια λέξη που σφηνώνεται στο μυαλό σαν αγκάθι. «Δεν αξίζεις», «είσαι ανίκανος», «δεν θα γίνεις τίποτα». Άλλες φορές είναι η αδιαφορία, το βλέμμα που αποστρέφεται, η αποδοχή της αδικίας ως κάτι αναπόφευκτο. Μια νέα κανονικότητα. Κι όταν έρχεται η κορύφωση, όταν ένα παιδί παύει να υποφέρει επειδή απλώς δεν υπάρχει πια, τότε σοκαριζόμαστε. Θρηνούμε, σχολιάζουμε, μιλάμε για τέρατα, αλλά ποτέ δεν κοιτάμε τον καθρέφτη.

Στις γειτονιές, στα σπίτια, στα σχολεία. Σιωπηλή, υποβόσκουσα, καλά κρυμμένη πίσω από κλειστές πόρτες και σφραγισμένα στόματα από μια κοινωνία που έμαθε να προσπερνά, να δικαιολογεί, να κλείνει τα μάτια. Όταν ένα παιδί κλαίει στο δρόμο, «θα είναι κακομαθημένο». Όταν μια γυναίκα τρέμει δίπλα στον σύντροφό της, «δεν είναι δική μας δουλειά». Και όταν ακούγονται κραυγές από το διπλανό διαμέρισμα, δυναμώνει η μουσική να τις καλύψει γιατί «δεν θέλω να μπλέξω».

Η αδιαφορία είναι συνενοχή. Η βία δεν τρέφεται μόνο από τον θυμό, αλλά και από τη σιωπή μας. Και ξαφνικά, όταν το χειρότερο συμβαίνει, σοκαριζόμαστε. Τι τραγωδία! Τι τέρας αυτός ο........

© Kouti Pandoras