Άρτι αφιχθείς από τη Νοτιοανατολική Ασία, από τόπο που ευτυχώς ο Εγκέλαδος της 28ης Μαρτίου άφησε ανέγγιχτο παρά τη γειτνίαση, έχω να σας εξομολογηθώ αυτό που εξομολογούμαι πάντοτε μετά από πολυήμερα ταξίδια στο εξωτερικό. Όπου και αν ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει. Όχι, δεν εννοώ ότι η πατρίς μου λείπει ούτε ότι είναι ο τόπος ο περιούσιος. Η Ελλάδα με πληγώνει διότι τρέχει ολοταχώς προς τα πίσω ή, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει στάσιμη. Και παρακολουθεί άπραγη τα τρένα να περνούν.

Ο αδάμαστος συμπατριώτης μας ακούει «Μαλαισία» και σκέφτεται «τρίτος κόσμος», αλλά οι αδυσώπητες στατιστικές καταδεικνύουν ότι οι δύο χώρες έχουν παρόμοιοκατά κεφαλή εισόδημα και παρόμοια ποιότητα ζωής. Το τελευταίο το διαπίστωσα και διά γυμνού οφθαλμού. Δεν είδα πουθενά ζητιανιά και κακομοιριά ούτε απώλεια αξιοπρέπειας. Ο θυμός, το μίσος και ο ραγιαδισμός τείνουν να γίνουν νεοελληνικό χαρακτηριστικό, βαρύ κι ασήκωτο στην εθνική μας πλάστιγγα όταν στο απέναντι ζύγι τοποθετηθούν η ανύπαρκτη ευγένεια, η ξεχασμένη καλοσύνη και η αγάπη που ξεμυτίζει τεχνητά μόνο ως καρύκευμα της μαγειρίτσας ή γέμιση για τα μελομακάρονα.

Ποιος φευγάτος θα νοσταλγήσει πια την Ελλάδα της αμορφωσιάς, της μισαλλοδοξίας και της ηθικής χρεοκοπίας; Είκοσι λεπτά σερφαρίσματος στο διαδίκτυο εκεί στα ξένα ήταν αρκετά για να εκτοξευτεί το κινητό στην κοντινότερη πράσινη θάλασσα. Και, όχι, δεν υπήρχε κίνδυνος να τραυματίσω κάποιον λουόμενο με το ιπτάμενο αντικείμενο. Στη χερσόνησο της Ινδοκίνας δεν έχει φτάσει ακόμη το πατροπαράδοτο κερδοσκοπικό έθιμο του σετ ομπρέλα-ξαπλώστρα. Οι κάτασπρες αμμουδιές, έτη φωτός καλύτερες από τις ελληνικές, ανήκουν ακόμη στα καβουράκια τους.

Στη χειρότερη περίπτωση θα σας χαλάσει τη ραστώνη στην Παντάι Τένγκα ένα περαστικό τζετ σκι. Στην καλύτερη,........

© Kouti Pandoras