Karadeniz turu yapmak uzun süredir aklımdaydı. Yoğun iş temposundan dolayı hep ertelemiştim. Son dönemlerde epey bir yorulmuştum, artık ne kafa kalmıştı ne de beden. Yorulduğumu hissediyordum, mesleğin getirmiş olduğu ağır iş yükünü taşıyamıyordum. Hanımdan izin aldım, bizde izinsiz gidilmez, atladım arabaya Karadeniz’e doğru yola çıktım.

Nerde kalacağım, yatacağım bile belli değildi, sadece Kocaeli’den uzaklaşmak istediğimi biliyordum. Programsız bir şekilde düştüm yollara. Dinlene dinlene Karadeniz’e kadar ulaştım. Araç kullanmak, uzun yolculuk yapmak beni müthiş rahatlatmıştı fakat yorulduğumu da anladım. Artık bacak gaza, frene gitmiyordu, gözüm yolları seçemiyordu, Giresun’da konakladım.

Giresun’da konakladıktan sonra yola çıktım. Fakat çıkmaz olaydım, Karadeniz yolunda boylu boyunca abartmıyorum her 500 metrede bir radar konulmuş. İnanın çok şaşırdım, Ege’ye, Akdeniz’e, Anadolu’ya çok gittim lakin Karadeniz yoluna koyulan radar kadar hiçbir yerde kontrol görmedim. Ben buna kontrol demiyorum resmen sürücülere tuzak kurulmuş. Trafik polisi araçlarının yanı sıra yollara sabitlenmiş radarlarda çabası. Amiyane tabirle söylüyorum, Karadenizlilere resmen işkence ediyorlar. Allah Karadeniz’de oturanların yardımcısı olsun. Eğer güzergahta ceza yemiyorsanız kesinlikle bu bir mucize. Başka bir açıklaması olamaz.

Karadeniz yolu boyunca sahili seyrettim, özlemişim Karadeniz’in hırçın dalgalarını. Dağ başına kurulan derme çatma evleri. Yeşilin denizle buluşması…Mest olmamak imkânsız. Trabzon’a girdiğimde yine çok şaşırmıştım, uzun bir süredir gitmemiştim Trabzon’a. Çok gelişmiş, yollar, üst geçitler, battı çıktılar, farklı bir şehir olmuş adeta Trabzon. Ciddi yatırımlar yapılmış, çehresi seneler içerisinde abartmıyorum çağ atlamış. Karadeniz’de olduğumu duyanlar tabi bir yandan da telefon yağmuruna tuttular beni. Trabzon’dan Rize’den, Artvin’den çok telefon aldım. Dostlar akrabalar hepsi misafir etmek istediler sağ olsunlar. Hepsine bu sütunlardan ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Trabzon merkezinde mola verdim. Trabzon’un meşhur caddelerinde dolaştım, üniversite kenti kalkındırmış, öyle sosyal ağlardan abartıldığı kadar da Arap turist görmedim.

Babamın köyü Akçaabat’a geçtim. Meşeli köyün merkeze uzaklığı aşağı yukarı 1.5 km falandı. Köye çıkarken dejavu yaşadım. Kocaeli’ndeki Karadenizlilerin neden dağlara ev yaptığımı çok iyi anlamıştım. Köyün müthiş bir havası vardı, oksijen kısa süreli baş ağrısı yaptı. Resmen sislerin........

© Kocaeli Koz