Kalbimizde Kalan O Güzel Günler

Bayramlar… Yıllar geçtikçe anlamı daha da büyüyen, hatıraları yürek burkan, içimizi burkarken yüzümüzde hüzünlü bir tebessüm bırakan o özel günler… Her ne kadar takvimdeki yerleri sabit kalsa da, ruhu her geçen yıl biraz daha uzaklaşıyor bizden. Çünkü biz büyüdük, zaman değişti, insanlar değişti… Ama bazı anılar vardır ki, zamanın bile silemediği kadar derindir. İşte o anılar, eski bayramları düşününce gözümüzün önüne bir film gibi gelir.

Eski bayramlar bir ritüeldi. Bayram arifesi ayrı bir heyecandı, bayram sabahı bambaşka bir huzur… Annelerimiz günler öncesinden evleri baştan sona temizler, perdeler yıkanır, halılar serilir, misafir odaları en güzel haliyle hazırlanırdı. Bayram sabahıysa, mutfaktan yükselen kavurma kokusuyla uyanırdık. Henüz gözümüzü tam açmadan, annemizin “Kalkın çocuklar, bayram namazı bitti, babanız geliyor,” sesiyle doğrulurduk yatağımızdan. O ses, bir zil gibi hâlâ çınlar kulaklarımızda.

Bayramlıklarımız özenle seçilirdi. Ayakkabılarımız yatağımızın ucunda, ütülü elbiselerimiz dolabın kapısında asılı dururdu. O elbiseleri giyerken duyduğumuz sevinç, belki şimdi en pahalı markalarda bile yok. Çünkü o kıyafetlerin içinde yalnızca kumaş değil, emek, alın teri ve bayram neşesi vardı. Küçücük mendillere konan bozuk paralar, anneannelerin, babaannelerin elimize tutuşturduğu zarflar; hepsi küçük birer hazineydi bizim için. Ama asıl kıymetli olan, onların o sıcacık bakışları, dualarıydı.

Mahallelerde........

© Kocaeli Koz