Kimi zaman hayat, görünmez duvarlarla çevrili olur…

Birileri o duvarların ardında, bir başına kalır. Fakat bazen bir el uzanır, o duvarları bir bir yıkar…

İşte Gonca Engelsiz Yaşam Merkezi, tam da böyle bir dokunuşun, sevginin, umudun ete kemiğe bürünmüş hali.
Cumartesi günü, şehir haberlerinin karmaşasında koştururken, telefonumun diğer ucunda tanıdık bir ses: İbrahim Gürsel. "Mutlaka gel," dedi. “Sadece bir açılış değil, bambaşka bir hayatın kapısı aralanıyor.” Ardından Koz’un sahibi Gökhan’ın sesi... “Gel, birlikte gidelim” dediğinde, çoktan bu hikâyenin bir parçası olmaya hazırdım. Yola koyulduk. Ama bu yol, sıradan bir yolculuk değil, insanın ruhuna doğru yapılan bir seferdi.

Alanı ilk adımladığımda, Eyüp Gençer’le kısa bir sohbet… Ardından binanın kapıları basına açıldı. O kapılar aslında sadece binanın değil, kalplerdeki bariyerlerin de kapılarıydı. İçeri girdikçe her odanın ayrı bir ruhu, ayrı bir nefesi vardı. Duygulanmamak mümkün mü? O özel bireylerin gözlerindeki ışık, insanın yüreğine yıldız gibi düşüyordu.

Bu bina betonla değil, sevgiyle yoğrulmuş. Harcı umut, çatısı cesaret. Ve mimarı sadece mühendisler değil, kalbi insan sevgisiyle atan koca bir şehir. Kocaeli Büyükşehir Belediye Başkanı Doç. Dr.

© Kocaeli Koz