Değerli dostlar, bugün sizlere hepimizin evinde zaman zaman yaşadığı, çok güncel ve derin bir konuyu dile getirmek istiyorum. Çocuk sahibi olan aileler, mutlaka kendi deneyimlerinde bu konuyu gözlemlemişlerdir. Günümüz dünyasında anne babalar çalışırken, çocuklar bazen evde kendi başlarına vakit geçiriyor. Ve çoğu zaman, çocukların ellerinde telefon veya tablet olurken, kendilerini tamamen bağımsız bir dünyada bulduklarını görüyoruz. Anne baba, çocuklarıyla iletişim kurmaya çalışsa da, çocuk o an tamamen kendi hayal dünyasında; anne babanın yaşadığı sorunlar, gün içinde karşılaştıkları sıkıntılar, çocuk için neredeyse hiç önem taşımıyor. Onun için var olan tek gerçeklik, ekranın sunduğu o farklı ve büyülü dünya.

Eskiden çocuklar büyüklerini dinler, onların sözlerini adeta kanun gibi kabul ederdi. Anne babalar da kendi anne babalarından öğrendikleri yöntemlerle çocuk yetiştirir, otoriteyi sorgulamadan kabul ederdi. Aile düzeni, hiyerarşinin ve karşılıklı saygının belirlediği bir ritimde ilerlerdi. Ama zaman değişti; ve sadece değişmekle kalmadı, baş döndürücü bir hızla dönüştü. Teknoloji, kültür, eğitim sistemi, iş dünyası ve günlük iletişim şekilleri bile kökten değişti. Bu hızlı değişimin ortasında ise ailelerin en temel yapılarından biri olan anne-çocuk ilişkisi ciddi bir dönüşüm yaşadı. Bu dönüşüm, çoğu zaman “kuşak farkı” olarak adlandırılsa da, artık “çağ farkı” olarak nitelendirilmesi çok daha doğru.

Günümüzde çocuklar, dijital çağın yerlileri olarak doğuyor. Daha ilkokula başlamadan tablet ve akıllı telefonlarla tanışıyor, sosyal medyada kendilerine bir kimlik inşa ediyor, farklı dünyaları keşfediyorlar. Oysa birçok anne baba bu dijital dünyaya sonradan adım atan bireyler; onlar için ekran çoğu zaman hâlâ bir “zaman kaybı” veya “tehlike kaynağı” olarak görülüyor. Bu durum, çocukların dünyasını anlamayı zorlaştırıyor.........

© Kocaeli Koz