Kocaeli’de yıllarını geçirmiş biri olarak, şahit olduğum olaylar bazen beni derin düşüncelere sevk ediyor. Yanlış mı anlıyorum, yoksa gerçekten yanılıyor muyum, karar veremiyorum. Çağımız iletişim çağı deniyor, teknoloji her eve, her cebe girmiş ama ne garip ki iletişim kuramıyoruz. Duymuyoruz, görmüyoruz, dinlemiyoruz… Ne dünyayı anlayabiliyoruz, ne birbirimizi, ne de içimizde kopan fırtınaları...

Nefes alıyor, yürüyor, konuşuyoruz belki; ama yaşıyor muyuz? Yoksa sadece bir algoritmanın peşinde, programlanmış makineler gibi günü kurtarmaya mı çalışıyoruz? Yüreklerimiz donmuş, bakışlarımız boş, sözcüklerimiz yüzeyde. Derinliği olmayan, samimiyetten uzak cümlelerle ömür geçiriyoruz.
Anlamı yitirmiş kelimelerle örülü ilişkiler içinde sürükleniyoruz. Ne samimiyet kalmış ne de sadakat. Sözler havada uçuşuyor, ama gönüllerde yankı bulmuyor. Aynı dili konuştuğumuzu sanıyoruz ama aslında gönül dillerimiz bambaşka. Çünkü aynı duyguları paylaşmıyoruz. Çünkü önyargılarımızın, kalıplarımızın, etiketlerimizin ardında kayboluyoruz.

İnsanları sadece kulaklarımızla dinliyor, kalbimizi işin içine hiç katmıyoruz. Dinlemek, anlamak, empati kurmak bir meziyet; ama artık pek........

© Kocaeli Koz