Haftada bir gün anılarda yolculuk yapıp, olabildiğince eskilerde kaleme aldığım yazılarımı sizlerle paylaşırım. Nedeni, güncel yazılacak konu kıtlığı değil elbette. Peki neden? Bunca zaman da kaç arpa boyu yol aldık ya da bunca yılda ne değişti… Bugünkü yazımın KIBRIS gazetesinde yayım tarihi 21 Mart 2004. 21 yıl, üç ay önce… Noktasına virgülüne dokunmadan sizlerle, mutlu bir Pazar dileğimle paylaşıyorum.

***

“Biz insan kaynakları bakımından varlık içinde yokluk yaşıyoruz. En çok buna kahroldum belki de.

Sihirli bir el her dönemde “iki eliyle gözünü çıkaramayan!”, hayatında çöp üstüne çöp koyma başarısını gösteremeyenleri başımıza getirdi. Liyakat, yarışırlık, uygunluk, bilgi, beceri hiçbir dönemde değerli olmadı. Acı ama gerçek olan budur.

Söylevleri boş verin çeteci, kapişarici, ganimetçi bir anlayışla hareket edildi.

Bu toprakları vatan bilmiş, dünya standartlarının bilimsel düzeyini yakalayan pırıl pırıl gençlerimiz yetişti.

Bir umutla bu topraklara tırnaklarını geçirdiler.

Sahip oldukları özelliklerle dünyanın en gelişmiş ülkeleri tarafından havada kapılacak nitelikte olan bu insanlarımız bir umutla burada kaldılar.

Sayıları her geçen gün arttı.

Çeşitli vesilelerle ya ben onları buluyorum ya da onlar beni.

Onları dinlerken bir milimlik suçum olmasa da ezilip büzülüyorum… Bir şey bulup söylemem gerekiyor… Genelde zorlanmadan laf yapan ağzım kilitleniyor, dilim tutuluyor.

Üzülüyorum…. Üzüntünün ötesinde kahroluyorum…

Topraksız vatan olmaz, insansız toprak ise hiç vatan olmaz… Her fırsatta çiziyorum bunun altını, pek çok yurtsever gibi.

***

Dün ( 20 Mart 2004) öğle saatlerinde Göçmenköy’e Kebapçı Zehra Abamızı........

© Kıbrıs Gazetesi