Etrafımda birinin acıktığını ya da canının bir şey çektiğini hissettiğim zaman ona yiyecek sunmaya veya canının çektiği şeyi bulmaya kuvvetli bir istek duyuyorum.

Bence herkeste vardır o his. Çünkü insana yakışıyor.

Açlık en kolayı. Yiyecek bir şey elbet bulunur. Bulamazsan bir lokantaya götürürsün, ikramda bulunursun.

Rızık Allah’ın nasıl olsa. Allah’ın verdiği rızkı Allah’ın bir kuluna sunacaksın. Alacaklı değilsin. Borçlu da sayılmazsın.

En fazla sana ikram etme fırsatı verdiği için müteşekkir olursun.

Ama çevrende birisinin herhangi bir şeyi canı çektiğinden haberdar olursan işin biraz zorlaşabilir.

Ararsın ya bulursun ya bulamazsın.

Bulmak için dört dönüyorum. Bazen buluyorum, bazen bulamıyorum. Bulduğum zaman çok seviniyorum.

Hele canı bir şey çeken bir çocuksa… Bu hislerin hepsi şiddetleniyor.

Bunlar, günlük hayatta birtakım hastalıklı, sıkıntılı tipler hariç hepimizin tattığı, basit, yalın ve temiz hisler. Evrenseldir. Dünyanın her tarafında vardır.

Gazze’de de vardır.

Dün, Al-Jazeera’da bir makale okudum.

Han Yunus’ta yaşayan Gazzeli akademisyen ve gazeteci Ahmed el-Neccar yazmış.

Başlığı, “Gazze halkı, sevin, karnın dolu olarak öldürüleceksin!”

Gazze’deki çocuklar için bir şey yapamamak, onlara bir yol bulamamak, daha yakıcı, daha utandırıcı.

Kurban Bayramı........

© Karar