Türkiye siyasetinin son döneminde yaşanan gaflar artık münferit bir hata olarak görülemez; neredeyse bir yönetim tarzına dönüşmüş durumda. Hakan Fidan’ın KAAN açıklamalarındaki muğlaklıklar, uçağa binen gazetecilerin önceden hazırlanmış sorularla donatılması, hemen her gün karşımıza çıkan yeni skandallar… İletişim Başkanlığı’nın başındaki isim değişmiş olsa da yaşanan her kriz sanki onun hayaletinin hâlâ sahnede dolaştığını hissettiriyor. Çünkü mesele tek bir kişiden ibaret değil. İşin ehli olmayan ama “güvenilir” sayıldığı için makam verilenlerin oluşturduğu siyasal zihniyetin kendisi.
Sadakati öncelemek, bir noktadan sonra kurumsal körlük yaratıyor. Devleti omuzlaması gereken insanlar, sorumluluk bilinciyle değil itaat sınavıyla seçiliyor. Yetkin olmayan, vasatlıkla malûl kadrolar yalnızca gücün gölgesinde varlıklarını sürdürüyor. Onların en büyük marifeti, bağımsız düşünmek değil, talimatı harfiyen yerine getirmek. Oysa bu kör itaat, eninde sonunda efendilerini de tökezletiyor.

Yakın tarihin sayısız örneği bu gerçeği teyit ediyor. Sovyetler Birliği’nin son yıllarında “nomenklatura” sistemi sadakatle yükselen ama yönetme kapasitesi olmayan bir bürokrasi doğurdu. Parti içindeki bu kör bağlılık mekanizması, en küçük krizde devasa bir yapının çöküşünü hızlandırdı. Saddam Hüseyin’in Irak’ında, lidere bağlılığını ispatlayan kadrolar savaş felaketlerini önleyemedi, aksine her hatada onu daha da derin bataklıklara sürükledi.

Latin Amerika’nın askeri rejimlerinde de aynı zaaf görüldü. Dar çevrelere sıkışmış, lidere biat eden fakat topluma kör kadrolar, ekonomik krizlerle beraber iktidarları hızla çökertti. Türkiye’nin yakın tarihinde ise 28 Şubat sürecinin generalleri de kendi ağırlıkları altında çöken bir vesayet düzeninin sembolü oldular. Bugün yaşanan tablo, işte bu tarihsel zincirin bambaşka bir halkası olma yolunda: Görünürde mutlak kontrolün sağlandığı bir sahne var fakat........

© Karar