İnsan bazen kendi elleri ile kaderini çizermiş. Ortaokulda başarılı bir öğrenci idim. Başarılı dediysem Ankara’da sınavla girilebilecek bir iki okul vardı ve benim sınavda yaptığım 100 sorudan 82 netle bunlara girilemiyordu. O yıllarda öyle çok özel okul da yok, bir iki tane var. Onlara girmek için ya çok çok iyi olacaksınız ya da paranız olacak.

O yıl Ankara’da yeni bir özel okul açılmış ve o okuldan P burs teklif edilmişti. Annemle birlikte okula gidip şartları öğrendiğimizde gerisin geriye dönmüştük çünkü kalan P’yi ödeme şansımız hiç yoktu.
Ben de orada bir hata yaptım gibi. Öğretmenlerimin tüm itirazlarına rağmen meslek lisesine gitmeye karar verdim ki o yıllarda meslek liseleri de sınavla alıyordu bazı bölümlere. Kader, kısmet diyelim.
Atölye derslerinde çok zorlanıyorduk bazen. Benzin Motorları atölyesinde zamanın meşhur hocası Zekeriya Topbaş vardı. Koca bir yıl boyunca tokadını yemediğim bir günü hatırlamıyorum. Çok iyi bir hocaydı o kadar sertliğinin altında insanı içine alan bir sevecenliği de vardı. Belki de o yüzden yediğimiz sopa zorumuza gitmezdi.

Yine bir gün atölyede nasıl oldu ise günü sopa yemeden bitirmek üzereydim ki bu sevinçle söküp takmaya çalıştığımız bir motorun başında “Arkadaşlar bugün tarihe geçecek, sopa yemeden çıkıyoruz” diye konuşurken enseme bir şaplak iniverdi “Ne diye boş boş gevezelik yapıyorsunuz?” diye.
Atölyelerde hemen her şeyin ölçüsünü kumpas adı verilen bir aletle alıyoruz, yalnız aletin ölçü birimi inç, cm değil. Doğal olarak yeni bir şey öğreniyoruz fakat gerek hocanın korkusundan gerekse yeni bir şey öğrenmenin gerginliği hemen hiçbirimiz tek seferde ölçüleri sayamıyoruz. 1 inç 16 parça ve........

© Karar