Unuttuk gülmeyi. İçtenliği, candan olmayı kuytulara sakladık. Dokunmuyor artık mutsuzluklar, gözyaşları.

Nasılsa nereye baksak kavga dövüş, yaralayıcı sözler, kırıcı haller.

Baştan aşağı eksilme hali.

En tehlikelisi de kötülüğün sıradanlaşması.

Kolay değil elbet. Bir taraftan da her şey değişiyor. Hiçbir şey elde tutulamıyor. Akıyor, hızla akıyor. Örneğin teknolojinin hızına yetişilemiyor. Burada yaşanan etkiler tam olarak anlaşılmış değil doğrusu.

Değerler tepetaklak. Ne deniyorsa tam tersi yapılıyor neredeyse.

Yıllar boyu insan hakları diye diye dillerinde tüy bitti. Ama maalesef Gazze’de yaşanan vahşet ortada.

Hiç bu kadar ‘insan olmak’ unutulmamıştı.

Sürekli söyleniyor ülkeler tam olarak niye birlik olup bu vahşete karşı çıkmıyor?

Demek ki çıkamıyor. Gücü yetmiyor. Bazı ülkeler de karşı çıkmak istemiyor. Dünya genelinde gerçek liderlerin sayısı o kadar azaldı ki… Çoğunun ipi kim bilir........

© Karar