İnsan, kendine çok güvenir. Özellikle yetişkin vaktine gelmiş, işini eline almış, iyi kötü süren bir düzene sahip olmuşsa o hale gelene kadar yaptıklarının, o güne gelene kadar elde ettiği şeylerin kendi çalışması sayesinde olduğuna ve hep böyle devam edeceğine inanır. Bu, bir noktaya kadar gerçektir çünkü herkes kendi emeğinin ekmeğini yer (Necm 53/39) ancak bir noktadan sonra büyük ölçüde bir yanılgıdır çünkü insanın çabası dışında olan muazzam bir sistem de vardır. Bu sistem dünyanın var oluşundan beri orada öylece durmaktadır. Bu sistemi var edenle insanı var eden de aynıdır: Rabbimiz. Üstelik Rabbimiz, insanı yaratan olduğu için insanın yapısını da çok iyi bilir ve kitabında bize bildirir. Mesela insanın pek çok şeye kavuştuğu bir durumda kavuştuklarının kendisine, kendinde olan bir ilim sayesinde verildiğini düşündüğünü (Kasas 28/78), başka bir durumda ise elindekilerin hiç yok olup gitmeyeceğini hatta kıyamet saati gerçekse bile orada kendisine daha iyilerinin verileceğini (Kehf 18/35-36) düşündüğünü bildirir fakat işler insanın düşündüğü gibi gitmez her zaman. Hatta insan kimi zaman çeşitli sıkıntılara uğratılır. Mesela hiç beklemediği bir anda, işler gayet yolunda giderken tüm dünyayı bir salgın hastalık kasıp kavurur. Tüm........

© Karar