Demokrasinin vazgeçilmezi muhalefetin varlığı ve toplumda iktidarla aynı görüşte olmayanların siyasal tutumlarını özgürce ifade edebilmeleri. Aslına bakılırsa bu gerek şart ama yeter şart değil.

İktidarın dışında olanların sadece fikirlerini ifade etmeleri değil aynı zamanda çoğulcu bir sistem içerisinde yönetimin de bir parçası olmaları gerekiyor. Yani seçimlerin ya hep ya hiç mantığında olmaması şart.

Türkiye’deki sistem beş senede bir yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerinde kazananın mutlak egemen olduğu, kaybedenlerin ise bir sonraki seçimlere kadar kaderlerine razı olmalarını şart koşan bir yapıya evrildi. Buna da milli irade deniyor. O milli iradenin neredeyse yarısından sadece bir eksiğinin neredeyse hiç kanaatinin sorulmaması iktidarın meşruiyetine nasılsa halel getirmiyor.

Yerel seçimler merkezi idaredeki bu mutlakiyetçi yaklaşımın kısmi de olsa dengelendiği istisnalardan biri idi. Ancak AK Parti iktidarı bu gri alanı da daraltmanın yollarını buldu. Bugün muhalefetin kendisini ifade ettiği ya da varlığını gösterdiği tüm alanları birer birer değişen oranlarda yok sayan ya da sınırlayan iktidarın cevabını vermesi gereken soru şu: Nasıl bir muhalefet olursa sorun olmaz? Ya da muhalefet ne yaparsa meşru ve makuldür? Ülkenin medeniyet algısı, geçmiş, gelecek ve sair konularda aynı görüşte olması gerekiyorsa ona zaten demokrasi denmiyor.

İktidarla aynı düşünmeyen kitlelerin kendilerini var kılma yollarını tek tek saysak en başa siyasi temsili koymak gerek. Muhalif olmanın, farklılığın kendisini görünür kıldığı ve iktidara ortak olduğu en temel mekanizma siyasi temsil. Bunun da elbette seçimler ve demokratik yollarla gerçekleşmesi gerek. Yani herkes oy oranında ve siyasi gücü nispetinde hem varlığını ortaya koyma hem de iktidara........

© Karar