Otoriter liderlerin dünyanın dört bir tarafında yükselişine tanık olunduğu artık herkes tarafından kabul görüyor da, deneyimli gözlemciler ve kıdemli akademisyenler bile yeni liderleri değerlendirmede ciddi bir yanlışa düşmekten kendilerini alamıyorlar…

Değerlendirmelerinde yeni liderlerin eskilerden bir temel farkını hala anlamış görünmüyorlar…

Eski liderlerin en önemli özelliği, kararlar alır ve politika belirlerken tarihin kendilerini nasıl değerlendireceği endişesiyle hareket etmeleriydi; yeni liderler ise kendileri hakkında ne düşünüleceğine zerre kadar önem vermiyorlar…

Sözlerinin -hatta yine kendileri tarafından- ertesi gün yalanlanmasına, vaatlerinin boş çıkmasına bile…

Önemsedikleri tek şey, yaşadıkları dönemin ülke insanları tarafından, iktidara gelmelerini ve orada kalmalarını sağlayacak kadar beğenilmek…

Geri kalan insanlar ve gelecek nesiller umurlarında değil…

İktidara gelmek ve özellikle de orada kalmak için yapmayacakları yok…

Akla ilk gelen örnekler, benim de bu yazıyı yazmama sebep olan iki günümüz lideri: Donald Trump ile Benjamin Netanyahu…

ABD başkanı Trump geçen haftanın üç gününü Körfez ülkelerinde geçirdi. Uğradığı Suudi Arabistan, Katar ve Birleşik Arap Emirlikleri’nde her türlü şirinliği sergilemekten geri durmadı. Bölgeye dönük vaatlerinde o kadar ileri gitti ki, gezisi sona ermeden Filistin Devleti’ni tanıyacakları vaadinde bulunacağı bile ileri sürülebildi.

Dünya medyasına bakarsanız, Arap ülkelerinde verdiği sıcak mesajlar Netanyahu’nun dışlanması anlamına geliyordu.

Riyad’da konuştuğu platformda yer alan beş Arap ülkesinin liderleri ile onlara refakat edenler, vaatlerindeki cömertlikten........

© Karar