Gariplere, âşıklara dost olanlara bin selam” diye başlayan bir mektup aldım. Mektup Isparta’dan geliyor. Üç ihlas bir fatiha ile geldiği belli. Âşıklara, gariplere dost olabilmek, Allah’ın sevdiği kuluna lütfu. Sevgili Alper Saatçi’ye bin selam. Noktasına virgülüne dokunmadan paylaşmak isterim. Bu hafta nasibinize düşen yazı da bu olsun.

***

“Şehirler hayatın başladığı, sürdüğü ve nihayetinde son bulduğu mekânlar. Her insan bir şehirle anılıyor, şehirler alnımızda taşıdığımız bir levha bu yüzden.

Isparta’da doğdum ama o şehri bir türlü sevemedim. Ama bu şehir beni üç naçar adamla tanış eyledi. Onları anlatacağım sizlere.

İlki, Bilal Abi. Âmâ bir adam, feleğin çirkinliğini görmeye dayanamamış güzel gözleri, küçük yaşlarda kaybetmiş görme yetisini. Onu çocukluğumda babamın vasıtasıyla tanıdım. Çarşıya her çıktığımızda görür ve uğrardık yanına.

Elinde sazıyla bir bankta oturur adeta bir mesai gibi akşama kadar çalardı. Ama her güzelliğe saldıranlar ona da bulaştı, nefretlerini kusup aldılar elinden sazını. Bu gözlerini kaybetmesinden daha fazla acıttı canını belki, lakin vazgeçmedi türkülerin şifalı nağmelerinden.

Bu sefer bir radyoyu yoldaş edindi kendine. Onun gönlünü kıranlara da kızgın değil, rahatsız olmasınlar diye radyonun sesini kısıp kulağına dayıyor.

Türkistan’ın ovaları kadar geniş gönlüne kurban.

Bilal Abi, hiç küsmemiş hayata. Türkiye’nin dört köşesinde devletin çeşitli okullarında kendisi gibi gözlerini kaybeden........

© Karar