Bilenler bilir, Ankara’da bir güzel gönül ehlidir Mahir Damatlar.
Militanlıktan gelen yaman bir hayatı var.

Ben onu “Milletin ve devletin derin vicdanı” olarak tanıdım, sevdim.
Muhabbetin bir yerinde “Türk kimdir, kime Türk diyorsunuz?” sorusunu sordum Mahir Damatlar’a.
Aldığım cevap kayıtlara geçecek türden.
Bende kalmasın.
Buyurun muhabbete:

“Türk olarak vebaliniz ağır. Türk’üz, dediğin zaman vebal herkesten fazladır. Bütün mazlumların şemsiyesi olmak zorundasın çünkü. Hangi halde olursan ol. Takatini sürdürmek zorundasın. İnsanlığa umut olmak zorundasın. İnsanlığa umuttur Türk. Kötülerin yönettiği dünyada merhameti ve zalime karşı çıkmayı mecbur kılar. Bu coğrafyanın öyle bir özelliği var; tüm mazlumlar için sığınak olmuş. Sadece Türkleri değil, tüm mazlumların derdini kendine dert edinir Türk.

Koca bir İmparatorluğun bakiyesi olduğunuz için de eliniz kolunuz, hatta gönlünüz Kafkaslardan Orta Doğu’dan Balkanlardan Avrupa içlerine kadar gider. Adaleti ve umudu yaşatmak istersiniz. Biz de şimdi bu topraklarda Peygamber’in adaleti ve merhametini yaşatan torunları olmak istiyoruz.

Tam Kâbe’nin önünde namaz kılıyorum. Namazdayım ama tam da önümde, gözümün önünde olduğu için gözümü alamadığım bir manzarayla karşılaştım. Bir vatandaş Kâbe’ye doğru bize göre biraz uygun olmayan bir şekilde yattı. Bir taraftan namaz kılıyorsun, bir taraftan da vatandaşı uyarmak, oturup kalkmasına dikkat etmesini istiyorsun. Ben böyle bir duygu içindeyken 80’e yakın yaşı vardır muhtemelen, birisinin bağrış çağrışlarla o vatandaşa doğru gidip müdahale ettiğini gördüm. “Bu mutlaka Türk” dedim. Selam verdikten sonra........

© Karar