Bazen bir şiir sessizce gelir. Gölgesiz, telaşsız, su gibi… Ne yüksek sesle bağırır, ne büyük iddialar taşır. Sadece akar.

Sanki suyun ayak sesi gibi...

Sohrab Sepehri’nin (1928-1980) şiirleri tam da böyle bir sesle dokunur hayata.
Gürültülü çağların dışında kalmayı seçmiştir Sepehri. Sözü bir sığınak gibi kurmuştur.

Doğduğu yer Kaşan’dır; ama şiirinde hep daha derin, daha içsel bir yurt arar:
“Kaşanlıyım ama / Değil benim şehrim Kaşan / Benim şehrim kayboldu.”

Bu dingin ses, belki en saf haliyle Suyun Ayak Sesi’nde duyulur.

Ömürlük bir şiirdir. Esaslı bir şiirdir.

O dinginliğin içinde yağmur başlar… Kelimeleri yıkayan bir yağmur:
“Kelimeleri yıkamalı.
Kelime rüzgâr olmalı, yağmur........

© Karar