Yaş kemale erince geriye baktığımda ya hu ben ne ara bu kadar yaşadım, sorusunu dönüp kendimize soramadan edemiyoruz.

Tüm yaşadıklarımız göz açıp kapanacak kadar kısa ve anlık oldu.

Çocukken hiç büyümeyecekmişim sandığım günler ne ara bitti?

Sonra delikanlılık çağımızdaki cevherli günlerin hiç bitmeyecek gibi hayata kafa tutarcasına hay huyu ne ara şakaklarımıza kar yağdırdı?

İş güç, evlilik, çoluk çocuk, hayat meşgalesi, geçim derdi derken dünyanın rengine kanıp ilelebet yaşayacağımızı sandığımız gafletli günler bir bir ömrümüzün baharını güze dönüştürdü.

Sık sık dönüp arkamıza ne ara bu yılları yaşadım, ne ara bu yaşa geldim, bu çocukları ne ara büyüttüm, sahi ben yaşadım mı… gibi sonu gelmeyen sorular gelip hayatımızı gözden geçirmemizi sağlıyor.

Bir adım ötesi de hayatımıza küçük yaştan beri dokunan bizden büyüklerin ölümü hayatımızı ince eleyip sık dokumamızı sağlıyor.

Her yıl temmuz ayında doğduğum, büyüdüğüm, baba ocağına gider. Orada göğü, rüzgarı, ağacı, toprağı, dağı, taşı, her yıl yeniden yeşerip kuruyan nebatatı ve tabiata ait her varlığı temaşa ederim.

Bu yıl da köye geldim. Köyün yaşlıları köyün hafızasıdır. Yanlarına oturur çay sıcaklığında yaşadıklarını duvar diplerinde, ağaç gölgelerinde, taş evlerin serin odalarında masal dinler gibi dinleriz.

Köye geldiğim ilk günlerde bir asra yakın ömür süren ve köyün en renkli simalarından olan kapı komşumuzu kaybettik. Ölümü durup düşünme durağında komşuluk ilişkilerimizinde iyikilerini gözden geçirtti.

Kapılarımız, pencerelerimiz, duvarlarımız birbirine bir ömür boyu baktı. Acı, tatlı günlerimizde birlikte ağlayıp birlikte güldük. Misafirler evde dolup taşınca konuklarımızı odalarımızda ağırladık. Gönül hatır hatırası biriktirdik. Çocuklar gurbetten gelip gidince kendi çocukları gibi ağırlayıp vedalarda birlikte ağladık. Karın tipinin fırtınanın aman vermediği komşunun komşuya kardan kıştan rüzgardan yetişemediği günlerde bacasında duman tütüyor mu tütmüyor mu endişesiyle birbirimizin bacalarını gözetttik. Aksi bir durumda kazma küreklerle sıcak bir tas çorbayla birbirimizin imdadına........

© Karar