Yıllar önce bizim köye bir imam atandı. İmam, medrese ve mektep tahsili görmüş. Geleneği ve modern hayatı bilen insanı da ikisinin ortasına yeleştiren güngörmüş biriydi. Yaşlıya da çocuğa da gence de heybesinde gönül alıcı kalbe şifa hali sözü yüzü vardı.

Bayramlarda İmam, bayram namazı kıldırdıktan sonra bayram yemeği verilen herhangi bir evde gençlerle kahvaltı yapar. Sonrası 40-50 hanelik köyü gençlerle ev ev dolaşır, yaşlıların hal hatırını sorar, gençlerin delikanlı yanlarını yola getirir, çocuklarla şakalaşır, bayramlaşmadık bir insan bırakmazdı. Herkesin gönlüne vecd haliyle ibadet eder gibi dokunurdu. Gönül ehline de gönlünde yer açardı.

Ev ziyaretleri bitince genç çocuk yaşlı kim varsa beraberinde: “Haydi şimdi sıra asıl bizi bekleyenleri ziyarete” der, köye 5-10 dakika uzaklıkta mezarlığın yolunu tutardı. Kendisi önde diğerleri arkada. Diğerlerinde ben de olurdum.

Kabristanı; varlar, yaşıyorlar, içimizden biriler gibi selamlar. Sonrası bir köşede oturur. Yüksek sesli; Yasin, Amme, Tabereke, zemmi süreler ve dua ile bitirirdi kabir ziyaretini.

İmam köyde kaç yıl imamlık yaptı bilmem lakin bayramlarda ev gezmeleri sonrası kabristan ziyaretini gelenek haline getirmişti bizde.

İmam köyden gideli epey olmuştu. Köyler de kent oldu. Hermann Broch “Vergilius’un Ölümü” romanında şair karakterin ağzından söylediği “Artık tarla sürmeyen, tohum ekmeyen, hareketleri gökteki yıldızların hareketiyle uyumlu olmayan” köyler var. Eski çamlar bardak oldu.

Geçtiğimiz Kurban Bayramı’nı köyde geçirdim.

Geleneği sürdüren kalmamıştı. Gençlerle son evde çay, sohbet, dinlenme derken yanımızdakilere kabristanın yolunu tutalım dediğimizde üşenen, dudak büken, işim var diyenler aramızdan ayrıldıktan sonra birkaç kişiyle kabristanın yolunu tuttuk.

Kabristana selam verdik. Kabirlere göz gezdirdik.

Askerde şehit düşen kabrin baş ucundaki ağaç........

© Karar