Biz Türkler, Müslüman olmadan da büyük dünya gücüydük. Bin yılı aşan Müslümanlık devresinin yarıdan çoğunda zaten birinciydik. Bunu sadece kılıç zoruyla yaptığımızı sananlar, insan, hayat ve tarih bilmeyenlerdir. Uzun süre hükmedebilmek, ancak idare gücüyle, kültürle, medeniyetledir.

Yarattığımız yüksek kültürün zaferleriyle anacağımız bir tarihin çocuklarıyız. Osmanlı Türkiyesinin üstünlüklerini, kurduğumuz yüksek yönetim ve hayat değerlerinde arayacağız. O muazzam devlet tecrübesinin, yani kendimizin cahiliyiz. Üstelik Osmanlıyım diyenimiz de, mesafeli bakanımız da aynı cehaleti kutsar görünüyor.

YARATTIĞIMIZ ŞAHANE YAŞAMA KÜLTÜRÜ

Diyeceğim o ki yarattığımız yaşama kültürünü anlamak şöyle dursun, ana hatlarıyla bilmekten fersah fersah uzağız. İdare anlayışı başta gelir. Derinliğine nüfuz edebilmek için şiirden ve mûsikîden girmek gerekir. Gösteri sanatları, Plastik sanatlar ve şahane şifahi kültür, yaşayış özelliklerini duyuran olaylar, resimler ve isimlerle ilerlenebilir.

Artık başka bir zamanda ve başka bir iklimde yaşıyoruz. İlber Hoca, 1928’den sonraki neslin o dünyaya nüfuz edemeyeceğini söyleyince itirazlar yükselmişti. Dediği, doğrudan alfabeyle bağlı bir mesele değildir. Hoca, yeni alfabeye geçişi doğru bulur. Kısaca, o dünyadan epeyce uzağa düştüğümüzü söylüyor.

Daha eski nesillerimiz için de söyleyeceğimiz problemler var: Yaptıklarımızı nesirle anlatmadık. Resimle tespit etmedik. Yapmayı ve yaşamayı, anlatmaya tercih ettik. Yahya Kemal’in, “Roma’nın şarkını fethettiği andan sonra/Yüce dağlar gibidir gördüğün iş Türkoğlu!” beytiyle açtığı Hayal Beste şiiri de acıyla bunu söyler.

“SELDEN KÜTÜK KAPARAK”

Kayıplara yanmakla........

© Karar