İdeal kafada ve gönüldedir. Uzak hayaldir, Kaf Dağı’nın ardındadır. Varılamayandır. Ulaşılamayan sevgilidir. Hayatın gerçeği ve zamana göre akışı ideale uzak düşer, doğrudur. Bilgi ve görgüyle donanmışlar elinde gerçeğe uzaklığı kadar da yakın görünür. Bu da doğrudur.

İdeal, kendine bağlananlarda yaşar ve yaşatılır. Gelin görün ki sahtesi bol çıkar. Mistik-ezoterik inançlara benzemesi bu bolluğa yol açar. Aslında kof ve körü körüne bağlılık, ne idealdir ne de inanç. İslâmcılarımızı gördük. Ortada ne din, ne iman kaldı. Onları geçmek mümkün değil ama Türkçü ve sosyalist görünenlerimizin pek farklı olmadığı da açık.

Niçin bu durumlara düştüğümüz önemli sorudur. Pek çok sebep söylenebilir. Hani kök sebep diyoruz ya, önce onu bulmak lazım. İnsan problemi yaşıyoruz. İdeali bozan, kurutan ve sonunda yıkan bu insan malzemesiyle ortaya çıkan darlık ve körlüktür. Körlük bilgisizlik, darlık görgüsüzlüktendir. Siz buna üst başlık halinde cehalet diyebilirsiniz. Küfür de demiş olursunuz. Çünkü lügat manasıyle iman “güven”, küfür “örtme, kapama”dır. Kendini bilmemek görgüsüzlük getirir. Serseri bombadır. Nerede patlayacağı belli olmaz.

Yaşadıklarımıza buralardan bakınca anlamanın kolaylaşacağını söyleyebiliriz. Fakat nasıl düzeleceği de o derece zorlaşır. Çünkü her şey insanda başlar ve insanda biter.

Tercihlerimiz kâğıt üstündeki metinlerde, edilen sözlerde değil, hayatımızda görülür. Misal gerekirse çoktur. Kendisini milliyetçi sayanlarımızdan bir kısmı, uğruna gözyaşı ve sırasında kan döktükleri dış Türkleri görünce şaşırdılar.

Bin yıldan sonra buluşunca bakışları ve görüşleri değişenler ordusuyla karşılaştık. Kendi değişmelerinin........

© Karar