Şimdi bir an kendinizi en huzurlu hissettiğiniz yerde; çocukluğunuzun ve gençliğinizin geçtiği köyde, yaylada, mahallede, Trabzon’un bozulmadan önceki sahilinde, Avni Aker’in tribününde düşünün! Daha olmadı güzel bir havada Boztepe’den kendinizi Trabzon’u seyrederken veya Ganita’da güneşi batırırken düşünün! Hadi, gözlerinizi kapatın; derin bir nefes alıp verin ve kendinizi en huzurlu olduğunuz yerde düşünün! Trabzon’un renklerini düşünün. Yazarlarını, ressamlarını, sanatçılarını; kısacası kültür insanlarını düşünün!

Bugün ben Maçka’da bulunan Aşıklar Taşının üstünde oturmuş Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun babasının evine bakarak Trabzonlu ressamları düşünüyorum. Yapıtlarını gözümün önüne getiriyor ve kullandıkları renklerin içine rüzgarın hafif esintisiyle karışıyorum.

Trabzon coğrafyasının Çağdaş Türk Resim Sanatının oluşumunda bugüne kadar geçen sürede Trabzonlu sanatçıların sayısal ve nitelik olarak çok büyük değer kattıklarıyla gurur duyuyorum. Yöreselliğin evrenselliğe varacağını kabullenmiş Trabzonlu sanatçıların, yaşadıkları kültürel değerlerden ödün vermeden eserlerinden yerel motifleri ve temaları eksik etmeyişlerini görüyor, Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun horon oynayanlar tablosunun içine giriyor ve ben de horona katılıyorum.

Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun güneşli bir günü nasıl beklediğini arkadaşına anlatırken onu duyuyorum. “Göklerden silik para renginde bir gök! Günlerden sabahın beşinde başladığı için özlü bir sakız gibi uzayan ılık bir gün! Avcılar, ava çıkmak için nasıl diz boyu kar ve yelkenli gemiler kımıldanabilmek için nasıl hasretle dolgun bir rüzgar beklerse biz de güneşli günleri böyle bekleriz.”

Bedri Rahmi Eyüboğlu hep renk........

© Karadeniz'de sonnokta