Nasıl unuturum seni? Çocukluğuma döndüğümde en güzel gölleri senin derende gördüm. Şimdi onları seyrediyorum. Çocukların bağrışları kulaklarımda... Kimi kayanın üstünden atlıyor suya, kimi su soğuk olacak ki titreyerek giriyor göle. Yüzmenin getirdiği heyecanı anlıyorum attıkları kulaçtan. Gözlerde heyecan ve korku görüyorum yüzmeyi öğrenmek için çabalayan çocuklarda.

Nasıl bir heyecan yaşıyoruz ki ellerimiz ve ayaklarımız ayrı hareket ediyordu. Ayaklarımızı yere basalım mı yoksa yüzelim mi arasında bir duruş sergiliyorduk yüzmeyi öğrenirken senin derende. Nasıl başarıyorduk yüzmeyi öğrenmek için yüzmemeyi? Ne tuhaftır ki şimdi ilk adımda nasıl bu kadar beceriksiz olduğumuzu düşünüyorum. Zaman neler düşündürüyor şimdi bize. Bunları nasıl unuturum?

Hemen gölün kenarında kantaron çiçeği... Koyu, sarı renkli çiçeğini o kadar beslemiş ki gürbüz bir bebek gibi duruyor karşımda.. Gövdesi onu taşımakta zorluk çekiyor. Hafif esen temmuz rüzgarından olacak ki çiçek suya değip değip kalkıyor gölden öpücük alır gibi. Doğuştan yüzme biliyor gibi geliyor bana yüzmenin çaresizliğini yaşarken.

Ya yanındaki ota ne........

© Karadeniz'de sonnokta