-Sevgiye İnananlara-

Her karşılaştığımda, kor gibi yakar içimi vefasızlık. Öyle ki, kendimde ararım hatayı, karşımdakine yaklaştırmam. Özen gösteririm, incitmemeye, kırmamaya, darıltmamaya çalışırım… İçimde bir kasıt, bir art niyet ya da düşünce olamadığından sözün açığını, gerçeğin kendisini severim. “Özü sözü bir olmak derler ya hani, samimi, içten, yürekten…” Ahlaklı olmak, doğru, dürüst olmak, namuslu olmak, benim için çıkarların üstünde beklentisi olmadan yaşanılan değerlerdir, olması gerekenlerdir. İnsan olmanın ilkeleri!

Dostluk içtenliği-samimiyeti gerektirir; bir öyle, bir böyle, ikiyüzlü hareket edenleri, güneşi görüp güneşe, ayı görüp aya tapanları içine sindiremez. Hele “aydım-kaydım” konuşanlar dostluğun soyluluğuna yaklaşamaz. Dostluk sözün ve davranışların sorumluluğunu taşımak, gereğini yerine getirmektir. Aldatmaya, kandırmaya, yalan konuşmaya tahammülü yoktur; olursa, zaten o, dostluk değildir.

Yakın dostlarımdan iki değerli insan alzaymır oldu. Biri yetmişli yaşlarında, diğeri sekseni biraz geçkince... İkisiyle de telefonla görüşebiliyorum. Pek çok şey unutulmuş olmasına karşın, dostluk, arkadaşlık unutulmuyor. Onlar da beni arayabiliyorlar. Derin izler bırakmış çizgiler, düşünceler anımsanabiliyor. Konuşuyoruz, beş dakika sonra, tekrar telefon ediyor ve “Turan, niye beni aramıyorsun” diye soruyor. Derinden sarsılıyorum. / Diğer arkadaşımla konuşuyorum, bir parkta buluşmak için. “Orası nerededir, hatırlayamadım” diyor, acı düşüyor yüreğime. Aynı dost trafik kazası geçirdiğinde baygın halde hastaneye kaldırılıp ilk müdahaleler yapıldıktan sonra, doktor muayene ederken kendine geliyor ve doktorun ellerine sarılıyor: “Yaşıyor muyum doktor bey” diye büyük bir heyecanla soruyor.

Çıkarcılık kanser gibi sardı her yanımızı. Tek bir değer kaldı konuşulan ve yaşanılan: Para. Artık çocuklar anne ve babalarından, internetten ve televizyon kanallarından, reklamlardan-tüketim toplumundan,........

© Karadeniz'de sonnokta