Tanklar yürüyor
Uçaklardan ölüm yağıyor
Çöl yalnızlığında kayboluyor
Çocukların sesleri
Güneşleri hiçbir zaman doğmuyor

Kadınlar öldürülüyor
Kentler yanıyor, yıkılıyor
Bir daha anne olmayacaklar
Gökyüzü utancından kızarıyor

Dereler, çaylar, ırmaklar
kanları yıkayacak,
ateşi söndürecek;
ne güneşi var ne umudu dünyanın

Ölüm kusuyor katil beyinler
Susmuyor ölüm makineleri,
yürüyüp geçtikleri her yeri
gözyaşına boğuyor

Yanar dağlar patlıyor
Depremler, seller, heyelanlar
Binler, on binler gidiyor
Kaşla göz arasında
İnsanlık........

© Karadeniz'de sonnokta