Haber: “Kuyumcu çalınmıştır. Hayır, benzin istasyonunun kasası boşaltılmış. Yok canım, güpegündüz marketin kasasını soymuşlar. Ne münasebet, canım; banka şubesindeki paraları yanlarında getirdikleri çuvallara doldurmuşlar, müşterileri rehin almışlar, ‘kıpırdayanı yakarım’ demişler, paralarla birlikte geldikleri pılakasız araçla kaçmışlar ve sırra kadem basmışlar.”

Genelde Hollywood filmlerinde görürdük bu tip senaryoları. Polisleri değil, hırsızları seyreder alkışlardık. Ne zaman ki polis yakalardı, o zamana kadar “kahraman” olan hırsız polise yerini terk eder; bu kez de polis kahraman olarak filmi bitirirdi.

Bütün o tip film ve romanlarda kahraman, “fiziki” hırsız ve kovalayan polis olurdu.

Ancak bir hırsız daha vardır ki, onu yakalayana aşk olsun: Fiziki kahramanı polis olmadığı gibi, nedense yöneticisi de yoktur(?). Eli her zaman, gece demeden, gündüz demeden cebimizdedir, cüzdanımızdadır, emeğimizdedir, alın terimizdedir. Çalışırken, uyurken, dinlenirken; annede, babada, gençte, çocukta hiç kimsenin yakasından düşmez. Sokakta, caddede, manavda, bakkalda, markette, alışveriş merkezinde, konfeksiyon mağazalarında, bankalarda, döviz bürolarında, balıkçıda, pidecide, hamburgercide, pizzacıda, emlakçıda, kuyumcuda, uçakta, otobüste ve darphanede… Hep karşımızda ve bizi söğüşlemeye devam eder; paramızı çürütür, alım gücümüzü sıfırlar.

İktidar her seçim öncesi, “İşçiyi, memuru, emekliyi, köylüyü, çiftçiyi koruyacağız, enflasyona ezdirmeyeceğiz” der; benim halkım bunun yalan olduğunu bile bile inanır, gider oyunu verir ve ezilmeye devam eder. Ezilmeyi ve yoksulluğu kader sayar.

Yalan hoşuna gider. Orada gururunu okşayan “sahip çıkılmışlığın hoşluğu, güzelliği” vardır. İnsan aldatılmaktan, yalan dinlemekten mutlu olur mu? Sevgililere bir göz atın. Karşılıklı masallar anlatırlar birbirlerine ve bu masallara inanırlar. Sonra da........

© Karadeniz'de sonnokta