Yeryüzünde bütün devletlerin bir silahlı gücü yani ordusu mutlak vardır ve olmalıdır da. Bu ilgili devletin varlığı, bağımsızlığı, geleceği ve varsa başka amaçları(!) için gereklidir, zorunludur. Biz, “başka amaçlar” sayfasına girmeden konuyu irdelemeyi, demokratik devlet ve ordu biçimlenişi yönüyle konuya bakmayı ülkemiz için öncelikli görüyoruz. Kuruluş ve kurtuluşun, Cumhuriyet Devrimi’nin ordusu TSK’den söz ederken olmazsa olmaz ilkelerin yaşamsal olduğunu, bir “beka” konusu/sorunu olduğu gerçeğini her zaman öne çıkarırız!
İlkel devlet sınıflandırmasını bir yana bırakarak devam edelim. Orta Çağ yöneticileri, krallar, imparatorlar, şahlar, padişahlar… Kendilerine bağlı/sadık ordular sayesinde saltanatlarını korumuş sürdürmüşlerdir. “Biat kültürü”, demokratik olmayan yönetimlerin ve tepe yöneticilerin oluşturmak isteyebileceği en öncelikli “hiyerarşi” ve gelenektir. Kendi varlık nedenini unutan, sorgulamayı saygısızlık ya da “suç” olarak gören ya da ses çıkarmayıp kanıksayan, “kralım/padişahım/başkanım… çok yaşa” diyen bir “hiyerarşi” … Elbette ülkelerinin kimi çıkarlarını da öyle ya da böyle korumuş, savunmuş olabilir de bu tür ordular. Oysa Cumhuriyetin, Mustafa Kemal’in ordusunun, TSK’nin vaz geçemeyeceği ilkeler, öncelikler, görev ve sorumlulukları vardır. Bu temel nitelik ve yapıyı eritip yok etmeden kişi ya da kişilere sadakati/biati öne çıkaramazsınız. İşte özellikle son yirmi yıldır yapılmak istenen budur!
Ordumuzun yapısını/geleneklerini/teamüllerini değiştirmeden bu dönüşüm sağlanamazdı. ABD’ci 12 Mart ve 12 Eylül darbeci ve faşist temsilcileri bir yana koyarak vurguluyorum; eksiklerine karşın Genelkurmay Başkanlarının ve komutanların geleneksel tavrı yöneten(ler)i korumaktan daha çok ülkenin ve Cumhuriyetin korunmasına, yaşatılmasına ilişkin öncelik ve sorumluluklardı. Eksiklerine, kimi zaman yanlışlarına karşın yine de kararlı bir yapı ve gelenekten gelen TSK, Karadayı ve Kıvrıkoğlu gibi komutanlardan sonra güç ve nitelik........

© Karadeniz'de sonnokta