Yolun büyük bir kısmını yürümüş biri olarak, hayata dair öğrendiğim en temel şey, her şeyin geçici olduğu… Gidenlerin ardından kalanın bir boşluk değil, aslında bir farkındalık olduğunu gördüm. Her yokuşun bir inişi, her başlangıcın bir sonu olduğunu öğrendim. Ama en çok da zamanın değerini… Zaman, insana verilen en kıymetli hazine; geri getiremeyeceğimiz, yeniden yaşayamayacağımız bir an bile yok. O halde, içinde bulunduğumuz anı anlamlı kılmak gerek; sevgiyi, ahlaki, kültürü, medeniyeti insan olmanın erdemlerini yaşamak ve yaşatmak gerek.
Gülmek ve gülümsemek bu kadar güzelken neden matemi hüznü reva görüyoruz kendimize. İnsan, insanla güzel! Hayat, iyilikle ve paylaşmakla anlam kazanır. İnsan, yalnızca kendi mutluluğunu değil, ailesini, dostlarını, çevresini, hatta tüm insanlığı mutlu etmeye çalıştığı ölçüde insandır.
Sevgi, yalnızca bir duygu değil; bir duruş, bir eylemdir. Sevgi, acıyı kucaklamaktır; soğuğun içinde sıcak bir umut bulmaktır. Sevgi, baharı hayal ederken zemheriye dayanabilmektir. Fedakârlığın, samimiyetin,........

© Karadeniz'de sonnokta